Bart worstelt sinds zijn veertiende al met stemmingswisselingen. Zijn herstel is een zoektocht geworden naar de juiste medicijnen, een gezonde levensstijl en de liefde. De lotgenotengroep van Ups & Downs heeft een cruciale rol gespeeld. Bart werkt als ambtenaar bij de overheid en is free lance journalist.
Misschien is een psychische kwetsbaarheid als een monster. Misschien moet je van je monster een levensmissie maken. Mijn monster kwam al piepen rond mijn veertiende en veranderde mijn leven helemaal. De examens in de winter waren soms een hel. Amper slapen, bijna niet meer kunnen schrijven, laat staan studeren. Ik spartelde door de middelbare school maar daarna herhaalde het hele proces zich in het hoger onderwijs. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en ben ik gaan werken bij een IT Helpdesk bij de overheid. Een paar jaar later ging ik samenwonen en zelfs trouwen en het monster leek een monstertje te worden en was uiteindelijk zelfs weg.
Een bruistablet van ideeën
Een vijftal jaar later – tram drie was er al – ervaarde ik heel wat stress op en naast het werk. Een beetje te veel van het goede en een weekje rusten misschien? Dat leek het beste of toch niet? Maar de rust kwam niet. Een bruistablet van ideeën , zoveel te doen , zo weinig tijd? Verkopers van een overlijdenverzekering? Nee, dat zijn engelen die me willen meenemen en we gaan samen tijdreizen om mensen uit mijn verleden op te halen en te genezen. Films , boeken …. Alles kwam tot leven in mijn fantasie.
En dan plots helemaal alleen onder de modder in een wei. Wat is dit? Op bezoek moeten gaan bij de plaatselijke psychiater. Nee, hij mag het niet weten. Gelukkig drong hij snel tot me door.
Als gevolg van mijn stemmingsgevoeligheid had ik blijkbaar een psychose gekregen. Allemaal nieuw voor mij en ik mocht zelfs meteen weer naar huis. Een heel aparte werkwijze bleek achteraf maar een gok die goed uitdraaide.
De medicatie moest dikwijls bijgesteld en zelfs uitgebreid worden.
Het herstel duurde enorm lang. De onvermijdelijke depressie haalde me in en de zoektocht naar de juiste medicatie leek eindeloos te duren. Houterige bewegingen, constant slapen, veel afwezig op het werk. Mijn afdelingshoofd vroeg me om naar z’n bureau te komen, ‘waarom ik zoveel afwezig was’. Ik besloot open kaart te spelen. Tot mijn verbazing kreeg ik enorm veel begrip waarvoor ik hem nog steeds dankbaar ben. Geregeld kwam het monster terug. De medicatie sloeg deels aan maar moest dikwijls bijgesteld en zelfs uitgebreid worden.
De hele psychose had me veranderd en de oude ik leek weg. Mijn toenmalige vrouw zag dit met lede ogen aan en toen er nog andere dingen gebeurden leek het best om elk onze eigen weg te gaan. Zelf trok ik terug naar mijn roots, de Antwerpse Kempen. Het voelde als thuiskomen. Ik leek zelfs even te herleven, maar dat bleek van korte duur. Ik functioneerde (soms) wel maar bleef me verder slepen. Omdat ik in Brussel werkte pendelde ik soms 4 uur per dag. Voor een “gezonde” mens een uitdaging voor mij meer dan dat.
Ik besefte dat het monster me te veel onder controle had om van alle die dingen te kunnen genieten.
Ik schreef me in op een datingsite en had enkele dates. Soms leuk , soms wat minder leuk maar niets blijvend. Tot er een meisje uit Oostende me benaderde via het web. Spreken we eens af? Ik zei toe zonder veel te verwachten. Ze was een pak jonger dan ik. De klik was er. Van de eerste date kwam er een tweede. Door mijn eigen verwardheid kwam mijn ziekte snel te sprake. Ik had medicijnen nodig op een zaterdag en kreeg de onvermijdelijke vraag waarvoor ze dienden. Een leugentje om bestwil was misschien de makkelijkste weg maar die kies ik bijna nooit.
Ik vertelde haar mijn verhaal en tot mijn grote verbazing begreep ze het enigszins. Ze had ook al iets met depressie meegemaakt en kon zich wel wat inbeelden. Het werd het begin van een bij momenten moeilijke relatie. Net zoals bij mij ging het met ups en downs, maar we zijn intussen al 5 jaar bij elkaar. In het najaar van 2014 kwam ons wondertje er. Een flinke dochter die mijn leven opnieuw veranderde. Ze bracht sterke emoties bij de geboorte teweeg en zou mijn oogappel worden. Gaandeweg besefte ik ook dat het monster me te veel onder controle had om van alle die dingen te kunnen genieten.
Wat een openbaring! Nog mensen die hetzelfde meemaken als ik.
Datzelfde jaar ging ik voor de eerste keer naar de praatgroep van Ups en Downs. Mijn eerste psychiater had dit ooit afgeraden en ik ging dan ook voorzichtig een kijkje nemen. Wat een openbaring! Nog mensen die hetzelfde meemaken als ik. Voor niemand leuk maar ik voelde me minder alleen. Gaandeweg probeerde ik met mijn monster te leven met de nodige goede en vooral veel slechte dagen.
In de praatgroep raadde iemand me aan om toch eens een psychiater gespecialiseerd in bipolaire stoornis te bezoeken. Wat had ik te verliezen? Ik nam op dat moment vijf verschillende medicijnen. Ze luisterde naar mijn verhaal en las de documenten. Voor haar was het duidelijk: een schoolboekverhaal van een bipolaire stoornis. Lithium leek haar aangewezen, in plaats van de vele andere medicijnen. Mijn Schildklier en nieren moesten gecontroleerd worden en ook nu nog moet ik regelmatig een bloedafname laten doen voor de Lithium-waarden, maar al na een maand voelde ik verbetering. Het opstaan lukt beter, de vermoeidheid werd minder. En het leukste? Ik genoot weer van de weekenduitstapjes waar mijn vriendin me mee naartoe sleurde. Ik nam zelfs zelf initiatief. Ik weet niet of mijn dochter van toen 1 jaar er veel van gemerkt heeft maar ze kreeg eigenlijk een nieuwe papa. Ook op het werk was er een verandering. Na bijna 15 jaar trouwe dienst in Brussel mocht ik de helpdesk in Herentals gaan versterken. Dat bespaarde met ruim drie uur reistijd.
Mede dankzij dit monster geniet ik nog met vollere teugen van het leven.
Stilaan veranderde ik. Van stille schuchtere gast tot een levenslustige opgewekte kerel, die grappen maakte op het werk. Of ik mijn oude ik weer ben? Wie kan daarop antwoorden. Ik ben blij met wie ik nu ben. Ik geniet van elke dag omdat ik weet hoe donker het kan zijn. Ik probeer te letten op mijn eten en sport regelmatig. Spinnen is mijn geheime verslaving. Ik wandel regelmatig, neem de trap het werk als ik kan. Ik let wat meer op gezonde voeding. Ik probeer een regelmatig leven te leiden. Of dit nu de sleutel is tot herstel? Mijn boodschap is gewoon om te blijven proberen tot je je goed genoeg in je vel voelt. Probeer misschien een mix van bovenstaande dingen en omhels de goede dagen in het leven.
Of ik deze ziekte zou willen verbannen als ik kon? Natuurlijk, maar het heeft mij ook veel geleerd. Mede dankzij dit monster geniet ik nog met vollere teugen van het leven ook al heb ik er misschien een vijftal jaren door verloren. Ik hoop de ik ruimschoots de tijd heb om dit in te halen. Daar ben nu zeker mee bezig.
