Céline M., een ongewone persoon in een gekke wereld, neemt je graag mee op haar hallucinante, creatieve wegen. Daar waar psychose plaats maakt voor woorden, vindt ze een niet achterhaalde taal in haar verhaal.
Céline is 39 jaar en registreert over haar kwetsbaarheid en ervaringen. In haar traject naar herstel schrijft Céline graag dingen van zich af. Het afkicken van neuroleptica/antipsychotica binnen haar herstel vraagt moed in een wereld die Céline als te groot ervaart.
Dat het hier op een fabriek lijkt
Buiten zie ik een heel andere wereld, een ander territorium lijkt het wel. Ik probeer de werkmannen met hun graafmachines en de anderen te aanschouwen, ik houd mezelf voor er straks meer over te schrijven want ik heb nu maar 15 minuutjes om mijn sigaretje op te roken. Hij schept op, de werkman in het grijs voor me, met een grote schop… De oranje, kleinere graafmachine geeft aarde door aan de grotere, gele graafmachine. Zei ik al dat het hier op een fabriek lijkt? Buiten is het minstens eens zo duidelijk.
Mijn lichaam is als een niet gehele eenheid
Mijn handen lijken niet te coördineren met mijn geest, of net wel. Ze doen wat ze moeten, typen en brengen mijn sigaret aan en af mijn lippen terwijl ze niet echt echt aanvoelen. Ze voelen niet vertrouwd met de resterende delen van mijn wezen, mijn lichaam is als een niet gehele eenheid waarin onderdelen verloren van elkaar toch samen werken, net als mijn geest op dit moment…
Blijven kicken, mezelf niet kisten met een pilletje
Dat is afkicken van neuroleptica. Hetgeen je afbouwen wil (of stoppen), komt zo hard binnen dat je zou smeken om een pilletje, om de effecten, die ongewenst hardnekkig aanwezig zijn, te stoppen. Maar dan is het stoppen weer gedaan dus hé. Ik blijf overdreven typen, om maar niet naar dat pilletje te grijpen! Hier, op de afdeling, zouden ze niet liever hebben dan dat ik een pilletje vraag. Maar dan is het weer naar af, dan is het afgelopen, gedaan met stoppen. Dus ik dien te blijven kicken, te blijven zitten en mezelf niet te kisten met een pilletje…
Een te grote wereld
Net zoals de oranje graafmachine de gele graafmachine voedt met aarde die opgeschept wordt om zaken op orde te krijgen in een te grote wereld waar ik een idee van heb, maar eigenlijk niet begrijp, zo lijkt het vanbinnen ook.
Ik begrijp niets van fabriekswerken en hoe complex het is om uit te breiden. Uit de cijfers zou ik hooguit nog geraken indien ik me erin verdiep, maar alles is me te veel. Uitrekenen waar en hoeveel aarde ergens komen moet, cementeren of zelfs ook maar cement fabriceren, die zaken zijn mij onbekend.
Ik kies voor rechtdoor
En op onbekende wegen kan je moois ontmoeten en ook teders, maar evengoed wrede gruwel. Dat heb ik voorheen al geweten. Hier sta ik nu dus, ik kan links kiezen, rechts desnoods, achteruit naar het bekende, maar nu kies ik steevast voor rechtdoor. Telkens wanneer ik denk: ik ben er, komt er weer wat anders of iets nieuws…
Reageren kan via massienceline.3@gmail.com
Reacties: