Céline M., een ongewone persoon in een gekke wereld, neemt je graag mee op haar hallucinante, creatieve wegen. Daar waar psychose plaats maakt voor woorden, vindt ze een niet achterhaalde taal in haar verhaal.
Céline is 39 jaar en registreert over haar kwetsbaarheid en ervaringen. In haar traject naar herstel schrijft Céline graag dingen van zich af. Lees mee hoe een omgeving van een kamer kan beïnvloeden. Vormgeving is alvast een mogelijke manier om in te zetten op het bevorderen van herstel.
Muren met hartjes
Over de kamer in het ziekenhuis waar ik ben, schrijf ik niet naar huis. Wel wil ik ze hier beschrijven. De muren zijn niet beschreven met onleesbare of onduidelijke geschriften van vorige patiënten. Iets wat ik elders wel vaker zie en niet altijd aangenaam vind. Tenzij die éne afdeling waar verschillende hartjes met balpen getekend stonden. De verf van de muren kladt hier ook niet af, ‘muren’ tot dusver in orde.
Water naar de riool
In het bed heb ik vannacht goed gelegen en ook overdag. Het bureel is voldoende groot om aan te schrijven en om nog wat spullen op te zetten. Er is tv, maar het pluspunt bij uitstek is dat ik hier een eigen badkamer met toilet en douche ter beschikking heb. Ik denk dat ik straks, na het bezoek van Bieke, een douche zal nemen, of dat ben ik thans van plan. Het water dat zomaar alles lijkt mee te nemen naar de riool, heeft mogelijks een therapeutische invloed op me, bedenk ik…
Trauma-kleur
Het enige grote minpunt aan de accomodatie van deze kamer is de fel oranje-gekleurde tussenwand tussen de kamer en de badkamer. Op zich is er niets mis mee, maar oranje is maar een aantal tinten lichter dan rood; dat vind ik niet fijn. Rood triggert iets in mij, een soort ’trauma-kleur’ kan je het noemen, als zoiets al zou bestaan. Terwijl ik ‘achteruit’ recht in de ogen kijk, zie ik een klein vreemd diertje dat niet veel durft, een angstig dingetje dat onmogelijk voluit kan zijn en gebukt gaat onder pijn.
Hoezeer mijn focus op afkicken staat
Wat was, is, zal zijn of met andere woorden hoe de focus van het nu effect op me heeft en me dankbaarder maakt en voor positieve gevolgen zorgt. Ik merk op dat ik niet zeur wanneer mijn afspraak met de verpleegkundige naar morgen verzet wordt wegens tijdsgebrek. Het deert me niet, is wat ik zeggen wil, ik word er niet onnodig kwaad om. In het verleden kon deze situatie mij erg van mijn stuk brengen. In deze evolutie zie ik hoezeer mijn focus op afkicken staat en de rest een flauwe bocht maakt, maar wel een noodzakelijke richting aan neemt…
Bibbering
Waar het net leek dat mijn afkick wat beterde en ik slim bedacht er niet over te noteren, gaan mijn kaak beenderen nu te keer, heen en weer, de bibbering in. Ik heb geen idee of het woord ‘bibbering’ bestaat, maar dan maak ik er gewoon dichterlijke vrijheid van, toch?
Lees ook Afkick 1 , Afkick 2 en Afkick 3
Reageren kan via massienceline.3@gmail.com
Reacties: