Julie Beirens is ervaringsdeskundige, schrijfster en vaste blogger voor PsychoseNet. Ze is in de ban van literatuur, fotografie, kunst, dieren en vooral van mensen. Via deze blog neemt ze ons mee in het leven met chronische pijn. En in het leven voorbij de pijn.
Ik heb pijn.
Ik heb altijd pijn
Reeds acht jaar ben ik kind aan huis in de lokale pijnkliniek, omdat mijn nek en schouders zich als een horde onhandelbare pubers gedragen. En soms eens uitweiden naar mijn onderrug omdat het daar duidelijk ook plezant is. De pijn begon rond mijn dertiende met een scoliose. En is nooit meer weggegaan, ook al zit het nu al jaren hoofdzakelijk in mijn nek en schouders. Altijd pijn. Ik zal niet snel zaken schrijven waardoor ik als ‘zielig’ gezien zou worden. En ik stel me veel te kranig op om ‘zielig’ te zijn. Maar soms zou je die pijn van de hoogste verdieping van een flatgebouw gooien. Alleen al om die duivelse pijn te pletter te zien vallen. En een verlichting te voelen.
Stel je voor, geen pijn meer
Pillen
Spuiten
Baxters
Infiltraties
Kinesitherapie
Ergotherapie
Enzovoort. Het hoort er allemaal bij om de pijn toch iets milder te maken.
Al verdwijnt ze nooit
En vanmorgen ging ik naar het ziekenhuis voor een reeks facetinfiltraties in mijn nek. Wat een pijnkliniek wel met zich meebrengt, is een hoop fantastische artsen en andere hulpverleners die je zo ongelooflijk goed en warm helpen en ondersteunen.
Als twintigjarige waggelde ik de consultatieruimte binnen, niet wetende wat er me te wachten stond. Ik kon niets meer, moest enkele keren de trap op gedragen worden omdat ik teveel pijn had om die ene trap te beklimmen. Ik was geen twintig meer, mijn leven leek meer op dat van een hoogbejaarde. Maar gelukkig zonder bingonamiddagen dan.
Gedragen, door zoveel mensen
Maar we gooiden het op een akkoordje en we gingen ervoor: revalidatie. Tien minuutjes op de loopband stappen aan 3km per uur. Wat een overwinningen waren dat. Niet meer bang zijn om te bewegen, bang voor nog meer pijn. Ik ging bewegen meer als een uitweg zien. Een lichaam in beweging voelde veel minder stram aan. Al waren er momenten waarop ik die duivelse loopband op 5km per uur wilde zetten om het allemaal sneller te doen gaan. Maar ik deed het niet. Stap voor stap. En ik werd gedragen. Door zoveel mensen.
En nu, acht jaar later, kan ik zeggen dat het leven toch wel milder is geworden. Ik beweeg veel vlotter en maak grote wandelingen. Ik vlam door de Brugse wegen op mijn elektrische fiets. En ook doet het pijn, heb ik altijd pijn.
Toch leef ik weer
Vanmorgen groette de pijnarts/anesthesist me met een warme glimlach.
Ook al heb ik altijd pijn. Ik zal het nooit alleen moeten doen.
En dat betekent zoveel.
Meer lezen van Julie:
Van opname naar opname? Heeft het nut?
Minder label, meer mens? Of juist niet?
Reacties: