Ik was een druppel is een dichtbundel die woorden probeert te geven aan datgene waar geen woorden voor zijn. Het is het resultaat van vier jaar ploeteren en wroeten in rauwe emoties na zelfdoding van een dierbare.
Vallen, blijven liggen en toch maar weer overeind krabbelen zet Leen Baeyens om in poëzie. Gedichten waarin nabestaanden het intens rouwen in al zijn facetten zullen herkennen. Een zoektocht naar hoop en toekomst in donkere dagen. Leens debuut en eerbetoon aan haar bijzondere Mama. Een emmertje vol druppeltjes troost voor wie met suïcide geconfronteerd werd.
Een dichtbundel die zoveel meer is dan een selectie rouwgedichten
Leen Baeyens werd op 21 november 1976 geboren in het Land van Waas. Van haar moeder, zelf een fervent lezer, kreeg ze naast de liefde voor muziek en kunst ook de passie voor boeken en lezen mee. Moedertaal is voor Leen niet zomaar een woord, het is een hele wereld. Op haar achtste verjaardag kreeg ze het boek over Wiebe die samen met de regendruppels een wonderlijke reis door de regenpijp maakt. Toen werd de droom geboren. “Mama, later word ik schrijfster!” Later is een hele poos geworden. Een tocht met druppels ondernemen is immers niet niks. Na de zelfdoding van haar mama op 23 september 2016 werd de reis voor Leen een nachtmerrie. Slapeloos en open gespat belandde ze tot 2 maal toe in de bevreemdende wereld van een psychose. Het is daar dat zij instinctief teruggreep naar haar eerste liefde, haar moedertaal. Dag op dag 4 jaar later verschijnt een eerste dichtbundel die zoveel meer is dan een selectie rouwgedichten. Het is geen afscheid, het is een groet naar het leven. Voor Leen de eerste druppel van een nieuwe wonderlijke reis.
