Leen Verhaert schrijft brieven naar en over haar psychose.  Haar schrijven vat in beeldende taal de verwarring van de psychose.  Dit is Leens zesde brief.

Je komt nu wel heel dicht bij, als een gouden gloed. Mijn vingertoppen verdwijnen. De wereld draait precies rond mij in plaats van met mij. Het lijkt alsof ik verga. Ik heb dringend iets nodig om in het hier en nu te blijven. Poetsen, opruimen, wandelen? Ik kan het proberen.

Weet je, wij zijn niet de enigen die het weten. Eén van mijn cliënten, hij begrijpt het. Communiceren met woorden is natuurlijk niet aan de orde, maar hij vertelt genoeg. Hij veruitwendigt. In het verre Oosten heeft mijn cliënt de opdracht gekregen, ‘zoek Leen’.

Ik coach hem. Er hangt een sfeer tussen ons van universele volmaaktheid. Hoe kan ik hem niet kussen? Mijn innerlijke radars slaan tilt. De punt van mijn stoel moet bij mij blijven. Ook al trek jij hard aan mijn zintuigen, ik mag niet toegeven.

Ik mòet afronden vooraleer ik mezelf verlies en hij mòet vertrekken. Gelukkig is dit maar een kennismakingsgesprek. Ik ben bang. Zwijgen, ingaan tegen mijn natuurlijk instinct anders verbreek ik ons pact. Je hebt me stevig in jouw greep.

Ik kan het niet laten en geef hem toch een hand, ik raak hem aan en panikeer. Radeloos en doodsbang geraak ik onderkoeld. Mijn temperatuur zakt tot vijfendertig graden Celsius. Je bent boos op mij. Ik kan me niet meer isoleren, voel me gedesoriënteerd en word achtervolgd en

geschaduwd. Straf je mij omdat ik hem heb aangeraakt? Het is een valstrik, ik wist het. Ik zal niet meer omkijken op weg naar huis, ik zweer het.

Het duurt niet lang meer.

Er is nog zoveel te doen. Rotzooi verwijderen: documenten, bestanden, files, contacten. Sporen wissen. Het voelt nog steeds kil, ijzig en levenloos in mijn lichaam. Mijn vingertoppen worden gevoelloos. Als ik mijn duim over mijn 4 vingertoppen wrijf voel ik niets, het kriebelt niet.

Waar ben je? Ik huiver, de haartjes op mijn hele lijf staan recht. Het is een warboel in mijn hoofd. Niet grappig, Psychose, warm me terug op. Kom nu, jij bent sterker. Ik heb je nodig want de dreiging komt. Ik zal opruimen, op elke verdieping, beloofd. Alles dat mijn gouden gloed in de weg staat, gaat eraan.

Ik blokkeer alles en zal je niet meer uitdagen.

Ik verzin wel iets.

Leens verhalen zijn gebundeld in het boekje ‘Zintuig verzint’. Op de boekenbeurs 2018 stelde ze haar boek voor. Wil je graag een exemplaar kopen? Stuur een mailtje naar  leen.lv.verhaert@gmail.com.