Leen Verhaert schrijft brieven naar en over haar psychose.  Haar schrijven vat in beeldende taal de beleving van haar psychose samen. Bevreemdend hoe psychose-ervaringen van verschillende mensen zoveel gemeen lijken te hebben. Dit is Leens negende brief.

Evaluatie

Mijn coaching-skills dienen verder aangescherpt te worden. Ik word geëvalueerd. Psychose, help me matig te zijn. Mijn zelfvertrouwen en perfectie brengt mensen van de wijs. Als ik te ver ga, grijp dan in alsjeblieft.

De snelheid waarmee ik het coaching gesprek voer, is van een ongeziene dimensie. Je laat me weer ratelen. Diegene die gecoacht wordt, kan amper iets uitbrengen. Ben je verstrooid?

De evaluatie van de supervisor is dan ook navenant en vooral verwaarloosbaar; zij is natuurlijk bang dat ik het beter kan. De onzin die ze uitkraamt, onderschrijft haar totaal gebrek aan competentie, maar ze voelt mij.

Ze kijkt

Ik moet weg. Tussen de collega’s val ik niet op. Ze blijft kijken, haar ogen raken me bijna aan. Hoog tijd om te verdwijnen. Het wordt zwart rondom mij. Laat me niet vallen.

Ik zie haar handlangers. Ze teleporteert. Geen idee of dat woord bestaat, dat is alleszins wat ze doet. Ze hoont: “Je wordt gepakt, vandaag nog.” De handlangers schijnen grauw, lijkbleek, allemaal medeplichtig. Wanneer ik boven nog een visitekaartje moet halen, gaat haar collega me voor. Ze loopt de trap op met haar rug naar mij, ze zal dadelijk omdraaien en me neersteken. En ik kan niet weg, mijn hoofd immobiliseert me.

Waar ben je nu? De dood zit me op de hielen. Ik zit knel, ben opgejaagd en jij laat me nu zitten? Stikken? Langs waar moet ik alweer mijn longen vullen, als de luchtpijp verstopt?

Mijn auto, de snelweg! Een snelle uitweg. Een weg, weg van iedereen.

Zelfs de radio doet pijn; ik hoor agressie, vernieling en ravage. Auto’s met gele zachte lichten zijn gewelddadig en inventief. Tussen, achter en naast de witte lichten ben ik veilig. Maar ze werken samen, ze claxonneren luid zodat mijn oren worden afgesneden. Van Gogh zal je zijn voor geweest.

Ik kan aan het rode licht onmogelijk naast die lange vrachtwagen staan. De rij auto’s achter mij moeten wachten en vooral stoppen met kabaal te maken.

Wie begrijpt mij? Waar is iedereen, waar zijn mijn hulpbronnen? Ze willen mij vermoorden. Allemaal.

Het is hallucinant

Hou mijn hart vast dan sorteer ik mijn thalamus. Er klopt iets niet in mijn hoofd. Jij draait aan mijn hersenen! Jij laat mij versneld denken! Niet de angst, maar jij, jij maakt me gek! Laat mijn hoofd los zodat ik aan het stuur kan draaien.

Hopelijk in de juiste richting.

Wil je psychose en mij ontmoeten, neem dan een kijkje op www.leenverhaert.be

Lees ook Leens andere blogs of bestel haar boek ‘Zintuig verzint’ via  leen.lv.verhaert@gmail.com.