Beste professoren en docenten,

Ik schrijf jullie met eerbied. Ik schrijf jullie uit hoge noodzaak. Ik schrijf jullie omdat ik denk dat jullie kunnen helpen. Lees de urgentie van mijn simpele vraag. Laat me me eerst kort voorstellen om wat context te scheppen.

Een periode uit balans

Op 44-jarige leeftijd ging ik een periode uit balans en kwam ik in aanraking met de geestelijke gezondheidszorg (GGZ). Na 3 opnames in de psychiatrie, na kennismaking met een schare aan hulpverleners en evenveel laagdrempelige organisaties die kwetsbaren opvangen, ontdekte ik aan de lijve het bestaan van een hele nieuwe wereld. Het domein van de geestelijke gezondheidszorg volgde ik voordien eerder vanop de zijlijn. Psycho-educatie en medicatie bleken een stukje van de herstelpuzzel voor een toestand waarin ik tijdelijk verdronken ben. Om kort te gaan, na 3 jaar ploeteren en zwoegen stond ik er terug.

En dit bleef me bij

Een blijvende fascinatie voor psychisch lijden dat zich, over heel België, onder alle bevolkingsgroepen, doorheen de tijd, voordoet. Een verwondering over hoe we met z’n allen, zelf, of op om zijn minst in onze omgeving, geconfronteerd worden met psychische issues, en hoe we het daar vooral niet over hebben. Ik ontdekte taboes die voor mij onder de radar waren gebleven en waar ik plots zelf mee worstelde. En dus, gaf ik mijn verhaal uit in het boek Zintuig verzint, ik maakte een website (www.leenverhaert.be) en kwam naar buiten met wat me overkomen was. Dit resulteerde na een aantal jaren in een echte job in de geestelijke gezondheidszorg als coördinator en webredacteur van de vzw PsychoseNet België.

Voortschrijdend inzicht

Ik beweeg me sinds 2018, binnen de tentakels van GGZ Vlaanderen. Ik ging her en der praten naar aanleiding van mijn schrijven en ontmoette een netwerk van fijne, geëngageerde hulpverleners die zich regelmatig frustreerden. Ik ontmoette tegelijkertijd boeiende mensen met een psychosegevoeligheid die uit hun voegen barstten van creativiteit. Diezelfde mensen voor wie het leven niet eerlijk lijkt, ervaren vaak pijnlijke uitzichtloosheid, dat moest ik vaststellen. Ik kwam in contact met methodologieën, theorieën, scheefgegroeide structuren, paradigma’s en stigma’s. Termen zoals herstel en herstelondersteunde zorg maakten langzaamaan deel uit van mijn levensvisie die gaandeweg vorm kreeg.

Het ontroert me, dat men ontroerd is

Ik blogde, gaf lezingen, organiseerde evenementen, verzamelde fondsen en beantwoordde tussendoor vele mails van mensen die wanhopig beroep deden op PsychoseNet België. Over deze mails met onbekenden die ons sturen via info@psychosenet.be wil ik het met u hebben. Het ontroert me telkens te moeten lezen dat mensen ontroerd zijn. Zoveel liefde en dankbaarheid die we ontvangen omdat we simpelweg de tijd nemen om een begripvol antwoord te formuleren. Op een eerste, vaak verwarrend, onvolledig mailtje, verwachten mensen blijkbaar niet veel. Het is nochtans niet moeilijk om:

• mensen kort te bedanken voor hun bericht
• kort begrip te tonen voor wat je leest en mee te leven met de situatie waarin iemand zich bevindt
• een link door te sturen waar mensen mogelijks iets aan hebben
• mensen uit te nodigen opnieuw contact op te nemen, mochten ze dat nodig vinden

Een kort begripvol antwoord kan er zo uitzien:

Beste …,

Dankjewel voor het bericht dat we van jou mochten ontvangen. Je bent hier bij de redactie van PsychoseNet. Ik lees dat het moeilijk gaat en leef met je mee. Ik ben niet helemaal zeker van je precieze vraag. Via deze link kan je alvast meer informatie vinden over psychosegevoeligheid. We zijn er mocht je meer vragen hebben, je bent niet alleen. 

Veel moed.

Leen, team PsychoseNet

Lees de impact van een warm eerste contact:

Ik citeer:

• “Bedankt voor je mailtje met tip. Ik ben niet alleen met een psychose-ervaring. Dat is duidelijk en dat doet deugd.”
• “Bedankt voor uw bericht. Krijg er bijna de tranen van in mijn ogen u bent de eerste die mij een hoopvol bericht terug stuurt waarin ik hopelijk nieuwe stappen vooruit kan en mag zetten. Dank u enorm.”
• “Bedankt voor je gewone positieve antwoord op een algemene afwijkende want eerder negatieve contactpoging.”
• “Zo dankbaar voor je medeleven. Geeft mij houvast en steun.”
• “Het is de eerste keer in lange tijd dat iemand me au sérieux neemt. Dankjewel daarvoor.”

Mijn simpele vraag

Sommigen mensen zijn gewoon om afgewezen te worden. Dat kunnen we niet laten gebeuren en daarom deze oproep. Beste professoren en docenten, kunnen jullie het belang van een eerste warm contact, ook online, in al jullie lessen meegeven? Elke dag? In elke vak? Kunnen jullie ervoor zorgen dat alle studenten, doordrongen van deze wetenschap, afstuderen?  Op die manier kan elk van ons meewerken op een-meest-laagdrempelige-manier aan die mildere maatschappij waarin ieder van ons graag wil leven.

Mail me gerust mochten er nog vragen zijn. Ik beloof tijd te nemen om een warm antwoord te sturen, want dat doet wat met een mens.

Met beleefde groeten,
Leen

---

Deze blog verscheen eerder op www.leenverhaert.be

Vanzelfsprekend brengen we mensen ook in contact met het e-spreekuur van PsychoseNet. Via die weg kan iedereen, gratis en anoniem vragen stellen aan experten. Je vindt hen terug via deze link.