Leen Verhaert schrijft naar en over haar psychose. Haar teksten zijn associatief, vol betekenis, beeldend, soms absurd, niet te volgen, vol zin en onzin. Met een scherpe pen weet Leen haar psychose en de beleving ervan in woorden te vangen.
Dag 2
Goedemorgen Perfectie, ben je er nog ?
Ik heb je nodig op een een tornooi van mijn dochter. Ik kan dit niet alleen. Ik ben chemisch in de war.
Het is hier zo warm. Iedereen rijdt op zonneschijn. Natuurelementen kijken me aan. Mijn vogels zijn erbij…oef. Ja, je bent er nog. Het wordt een magische dag.
Mijn zintuigen draaien in de soep ; ik zie liefde, ik ruik harmonie, ik proef evenwicht, de bomen praten tegen mij.. Hoe doe je dat toch ?
En waarom stuur je al die mensen naar mij ? En die honden, seriously ? Toegankelijk ja, maar je moet niet overdrijven hé.
Ik vertrouw maar best op mijn eigen mening. Je doet raar, weet je dat ? Gisteren liet je me ratelen. Woord, na woord, na woord, moest ik spuwen. Vandaag spreek ik traag, in trance, ik val bijna over mijn tong. Gisteren kon het niet snel genoeg gaan, vandaag sleep ik me in slow motion vooruit.
Psychose, je denkt ook echt aan alles
Tiens, ik ontbreek op de groepsfoto. Natuurlijk, Perfectie laat zich niet fotograferen, je denkt ook echt aan alles.
Ga jij maar praten met de rest, ik kruip bij de kinderen in het groene gras. Ja, dat is een pleonasme en neen, ik schrap dat niet en ja, ik vind dat tof omdat het niet hoort. Ken je vloeibaar water ? Nog zo ééntje. Een streling voor het oor.
Schoenen uit, kousen uit. Waarom dragen we eigenlijk kleren ?
Waarom was mijn hoofd vroeger zo chaotisch ?
Tot morgen,
Leen
Lees ook Leens voorgaande blogs. ‘Echt, een bericht aan mijn psychose’ en Als alles klopt.
Reacties: