Els Draeck is ervaringswerker bij vzw OGGPA Antwerpen. Zij zet zich in om zowel beleidsmatig als van mens tot mens het verschil te maken voor lotgenoten. Die inzet eist soms ook zijn tol, want ervaringswerkers zijn sterk in al hun kwetsbaarheid. Een blog over hoe je soms moet bekomen, ook van zalige dagen, door te compartimentaliseren.

Zondag. Bekomen van een zalige dag.
Die contradictie is mijn werkelijkheid.
Een wandeling, gezellig tafelen met vrienden.
Geweldig vind ik dat.
En toch komt het allemaal met een prijs.
Op dagen als deze ben ik ontzettend blij met mijn coping mechanisme ‘compartimentaliseren’.

Tijdens het wandelen geniet ik van alles wat ik zintuiglijk waarneem: geluiden van de natuur, de geur van vennen, modder, bos en ja zelfs van de ‘natte hond’, het gevoel van de zon op mijn gelaat, de wind die mijn oren verkoelt. We praten bij: “Wauw, jullie hebben echt een Egypte-kleurtje”. “Fijn dat jullie de moeite gedaan hebben om van de kust af te zakken naar Kapellen.” “Jammer dat X en Y er niet bij kunnen zijn.” Tijdens het wandelen wisselen we automatisch voortdurend van babbel- en wandelmaatje. Iedereen slaat een praatje met iedereen en met z’n allen houden we hond Tÿr in de gaten die zijn uiterste best doet om ‘zijn roedel’ bij elkaar te houden.

‘Actieve Els’ heeft het zoals gewoonlijk weer te warm tijdens het stappen. Toch houdt ze flink haar jas en sjaal aan want zij heeft het warm, maar het lijf niet echt. Rugspieren stijven stilaan op, botten en wervels raken doordrongen van de koude wind. Gelukkig voelt zij dat niet. Een andere ‘Els’ houdt zich daarmee bezig en voelt & verbijt de pijn.

“Vragen over haar gezondheid weet ze als geen ander te pareren, om te leiden of te omzeilen.”

Aan tafel komen de diepgaandere gesprekken, het herinneringen ophalen, het schaterlachen om elkaars gekkigheden… ‘Sociale Els’ is de jongste van deze zalige mensen die allen nog steeds ‘jong van geest’ zijn. Ze geniet extra want het eten is superlekker en het is weer even geleden dat ze nog echt ‘warm’ gegeten heeft. Kokkerellen zit er de laatste tijd niet (meer) in want na een werkdag heeft ‘Werk-Els’ de kracht niet meer om achter de kookpotten te gaan staan.

Snel neemt ‘Pijn-Els’ de nodige pijnstillers. Nu kan het want ze stapt immers pas binnen enkele uren weer achter het stuur. Een uurtje later krijgt ze daardoor even respijt. Vragen over haar gezondheid weet ze als geen ander te pareren, om te leiden of te omzeilen. We willen het wel gezellig houden.

‘Sociale Els’ neemt deel aan de gesprekken, geniet van het gezelschap tot wanneer ‘Pijn-Els’ aangeeft dat het nu toch wel echt tijd wordt om naar huis te gaan. Als eerste neem ik afscheid, stap de auto in en vertrek.

‘Pijn-Els mag er eindelijk zijn.’

Thuis aangekomen neemt ‘Els-vrouwtje’ even de teugels over: hond, kat, konijnen krijgen eerst eten. Kat Kahlan en de nijnen krijgen wat extra aandacht. Hond Tÿr ligt quasi meteen weer in dromenland. ‘Goed zo mateke’ denk ik, en ik zucht.

‘Pijn-Els’ mag er eindelijk zijn. Ze legt zich op de bank en trekt een fleece dekentje over zich heen. Niet omdat ze het koud heeft, maar om haar spieren, botten, pezen en gewrichten de kans te geven om ’te ontdooien’ en vooral te ontspannen. Op momenten als deze probeer ik om even ‘door’ de pijn te gaan. Kan ik ze met mindfulness ‘er laten zijn’? Kan ik al mediterend mijn lijf rust laten vinden? Nope, not today.

Dankzij jaren ervaring en door erop te trainen kan ik op sterkere momenten ook mijn energie compartimentaliseren. Psychisch en emotioneel heb ik vandaag een boost gekregen en die energie kan ik nu vasthouden terwijl die vroeger mee verdween in het gevecht met mijn lijf. Lichamelijk is het vandaag een ander paar mouwen.

‘Morgen zal vooral ‘Werk-Els’ weer aan het roer staan.’

Zodra ‘huishouden-Els’ straks de was zal hebben uitgehaald zal ik toch maar die pijnmedicatie nemen. Tot dan zal ‘Pijn-Els’ dapper haar werk doen en intussen kies ik er voor afleiding te zoeken door wat te surfen op het internet en te kijken wat er zich zoal op Facebook heeft afgespeeld.

Morgen zal vooral ‘Werk-Els’ weer aan het roer staan.
En al weet ik dat de komende week geen lachertje wordt, toch heb ik er weer keihard zin in.

Dus hoop ik, en vertrouw ik er (misschien tegen beter weten in) op dat de nacht soelaas brengt, dat de nieuwe winterprik zo snel mogelijk voorbij zal zijn, en dat ik niet te veel dingen vergeten ben zodat mijn werkweek kan verlopen zonder al te veel gedoe of hick-ups.

Hoe lang duurt zo’n wasprogramma nu ook weer?

Foto: hond Tÿr copyright Els Draeck