Joelle (34) is al 7 jaar intensief in behandeling voor complexe PTSS en Borderline. Die ervaring wil ze nu inzetten om anderen te helpen. In deze blog zet Joelle haar eerste stappen in de wereld van de ‘ervaringsdeskundigheid’. En hulphond Bisou? Die zag dat het goed was.

Vandaag ga ik naar het psychiatrisch ziekenhuis van Geel.  Niet om me weer eens op te laten nemen, maar wel om een idee te krijgen van wat ik wil doen als vrijwilliger in de wereld van de psychiatrie. Via een oproep van vzw UilenSpiegel, kwam ik in aanraking met deze mogelijkheid, iets waaraan ik nog nooit gedacht had. Al 7 jaar zit ik thuis, met mijn universitair diploma op zak. iedere maand wacht ik weer tot mijn invaliditeitsuitkering gestort wordt. Zonder dat ik daar iets voor hoef te doen.

‘Ik ben een harde werker, maar wie neemt mijn paniekaanvallen erbij?’

Mijn psychiater vertelt me dan, dat het al heel wat is dat ik voor mijzelf en mijn dochter van bijna 12 zorg. Dat ik daar tevreden mee moet zijn. Maar ik ben opgevoed met het idee dat je moet werken voor je geld. Maar ja, wie neemt er een werknemer aan, die drie keer per dag een half uur op de wc een paniekaanval zit weg te puffen, of zo nu en dan dissocieert? En oh ja, voor mijn PTSS heb ik een hulphond, een grote zwarte, daar is ook niet iedereen van gediend. Dus nee, zo’n baan ken ik ook niet. Maar mijn hersenen werken prima en op mijn goede momenten ben ik wel degelijk een harde werker.

Vandaag ga ik kennismaken met Bart. Bart zit al langer in de functie van patiëntenvertegenwoordiger. Hij gaat mij uitleggen wat ik allemaal zou kunnen betekenen voor patiënten, die nu opgenomen zijn in de vele verschillende soorten psychiatrische behandelplaatsen.

Samen met Bisou, mijn hulphond, loop ik lekker door het zonnetje naar een mooi modern gebouw, waar een café is, speciaal voor mensen met een psychiatrische problematiek. Ik kijk om me heen. Ik zie mensen, herken hun gedrag. Mensen die nog midden in hun proces zitten of er misschien wel nooit helemaal uit zullen komen. Een vriendelijke vrouw komt uit een kantoor gelopen. Ze weet meteen waarvoor ik kom en loopt met mij door het café naar een ruime hal, achter het café. De grote ramen geven uitzicht op de prachtige ruime tuin van het OPZ Geel. Ik voel me zelfverzekerd door het felle licht van de zon en de warme gloed op mijn huid.

‘Mij inzetten voor andere mensen in de hoop dat hun ervaring beter is dan die van mij’

Bart heeft, samen met Catrien, een kantoor.  Mooi, groot en licht, het lijkt allemaal zo professioneel. Catrien vraagt wat voor koffie ik graag wil. Ze loopt het kantoor uit om die te halen en dan begint Bart te vertellen.

Een waterval aan termen, groepen, initiatieven volgt er en alles lijkt even interessant. Er is zoveel werk en er zijn zoveel plaatsen waar ik ofwel als patiëntenvertegenwoordiger ofwel als ervaringsdeskundige aan de slag zou kunnen. Het is heerlijk om weer even te voelen dat ik verantwoordelijkheden kan krijgen, buiten wat we vanavond eten en of de hond al uitgelaten is. Mij inzetten voor andere mensen, met de ervaring die ik in 7 jaar intensieve psychiatrie heb opgedaan, in de hoop dat hun ervaring misschien wel beter en fijner zal worden dan die van mij.

Bisou ligt ondertussen rustig naast mij. Voor mij is er helemaal geen spanning nu.  Bart is ook een man met een verleden, ook al hebben we het er niet over, ik voel dat er wederzijds begrip en respect is.  Bisou ligt heerlijk te slapen en maakt zich helemaal niet druk om mij. Toch weet ik, dat als ik me maar even slecht zal voelen, zij er voor me zal zijn. Dan zal ze mijn handen en mijn gezicht likken, tot ik weer rustig ademhaal en tegen me aan blijven zitten tot ik weer helemaal rustig ben. Het is ook dankzij haar dat ik nu deze stap durf te zetten, de stap buitenshuis, de echte wereld weer in.

‘Ik moet echt mijn best doen om erbij te blijven’

Bart praat verder. Ik moet echt mijn best doen om erbij te blijven, om ieder woord en iedere term die hij gebruikt te plaatsen en te registreren. Ik denk dat het ook deels door de medicijnen komt, vroeger zou me dit geen enkele moeite gekost hebben. Aan het eind van het gesprek zijn we er uit. Ik ga proberen om mij te richten op de PAAZ vlak bij mijn woonplaats. Daar is nog helemaal geen patiëntenvertegenwoordiger, dus nog veel om te ontginnen, nog veel banden te smeden en heel veel contacten te leggen.

Ik vind het een heerlijke uitdaging en ik heb er zin in! Samen met Bisou zeg ik vaarwel tegen mijn passieve bestaan en ga ik mij inzetten voor alle psychiatrische patiënten in mijn omgeving en zelfs misschien wel in heel Vlaanderen.