Leen schreef cursiefjes over haar herstel na psychose met als ondertoon eat, pray, love. Op een unieke, luchtige manier licht ze telkens een tipje van de sluier. In het vierde en laatste deel weeft Leen opnieuw met haar beide psychoses om van de stukken en brokken één geheel te maken.

Dit keer gebruik ik wel ovenwanten

Dit keer gebruik ik wel ovenwanten. Mijn bezorgde zoon had ze al klaar gelegd. Voorzichtig zet ik ons baksel op het aanrecht. Het is beslist geen misbaksel! ‘De Boerinnenbond’ zou fier zijn op ons. Zelfs oma zou het goed vinden, wat eigenlijk zoveel betekent als dat ze het fantastisch vindt, maar zo verwoordt ze het nooit. Dat zou net wat te groots uitgedrukt zijn. We zouden zo maar eens naast onze schoenen kunnen gaan lopen. Enkel de bovenkant is iets te donker. Mijn gevoel zat juist, 200° is te veel. Finn zou meteen een hap willen nemen. Ik schud geamuseerd mijn hoofd. “Zou je niet beter wachten, je zal je mond verbranden?!” “Eerst water, de rest komt later ma’ke!” Ik lach, iedereen recht op zijn gekkigheid hier.

Experimenteren met een mes

Mijn zoon snijdt de cake in gelijke plakjes. Zijn papa heeft hem geleerd hoe je veilig werkt met een mes. Tot afgrijzen van oma, want wie laat er nu een kind experimenteren met een mes? En wat als hij het als een wapen zou gaan zien?!
Dat het een werktuig is als een ander, dat je kan leren gebruiken, daar kon je haar niet van overtuigen. Het gevaar loerde langs alle kanten! Het kind was nog zo gelukkig met de ‘My First Victorinox’ die hij op zijn zesde kreeg. Natuurlijk heeft Finn met dat zakmes wel eens in zijn vingers gesneden, maar de kreet sneed dieper door merg en been bij mij, dan de impact van het mes in zijn vinger. Eventjes zwom ik in het zweet, maar mijn gezicht gaf geen krimp. Zijn eerste werkongevalletje.

Koksmuts

Finn weet wat hij doet en hij doet dat fantastisch. Ik heb er vertrouwen in. Zijn houtsnijwerk, dat doe ik hem echt niet na, dus de verdeling van de cake is in kundige handen. Bijna heb ik de neiging om de beruchte koksmuts boven te halen. De muts die zijn overgrootmoeder ooit eens uit haar naaimachine had getoverd en die deel uitmaakte van de verkleedkoffer uit mijn jeugd. Ze heeft al menig kinderhoofdje getooid, die muts, maar ik vrees dat de eerste die ik er ooit weer mee zie opduiken, mijn kleinkind zal zijn. Hij vindt het erover! Een foto van ‘Chef Finn met de cake’ mag ik vergeten. De laatste keer dat hij ze droeg, was op het schoolfeest in het vierde leerjaar. Koksmurf was hij in het theaterstukje. Vier kwartier heb ik op mijn tanden gebeten om mijn sociale angsten te bedwingen. Met klamme handen maar koelbloedig, net als mijn mama in dat zwembad. Ik moest en zou mijn smurf met zijn koksmuts op, aan het werk zien. Vier kwartier en geen seconde spijt, je moet het maar kunnen smurfen!

Vier is zomaar een getal

We zitten alle drie met ons plakje cake in de zetel. Didier, Finn en ik. Een vierde kandidaat staat ons al kwispelend te charmeren. Beagle Lola weet wat lekker is. Het stukje voor Jamina heb ik op een bordje gelegd, daar drink ik straks een tas koffie bij.
De allereerste cake van Finn en mij. Hij smaakt zalig en nooit zal de volgende nog smaken zoals deze. Op de achtergrond klinkt ‘Yesterday’ van The Fab Four. Ik weet alleen dat vandaag bijzonder was en dat ik morgen met een glimlach naar gisteren kijk. Dat vier zomaar een getal is. Of toch niet? Het is maar wat je ervan maakt. Ik sta voor mijn mama’s foto met de cake nog in mijn mond en in mijn handen. Eerste, tweede, derde en vierde positie en plié. Buigzaamheid in vier stappen. Hoe lang zou een mens daarover doen, mama?

Lees hier De pot op ’t vier (deel 1), De pot op ’t vier (deel 2) en De pot op’t vier (deel 3).

Koop via deze link Ik was een druppel van Leen Baeyens

Reageren kan met een mail aan Leen Baeyens via enbadiel@hotmail.com