Quasi elke week startte ik een nieuw en -volgens mij- geniaal project op, waarmee ik de wereld desastreus zou veranderen. Ik zou de mensheid iets doen inzien, onze planeet anders maken.

In mijn manische en hypomane periodes kende ik geen grenzen.

Ik dacht uitverkoren te zijn. Dus ik startte facebookpagina’s op, maakte logo’s en tekstjes als geen ander. Ik mailde mijn hele adresboek, inclusief oud-leerkrachten, lokale politici en anderen, omtrent een sprankelend project over seksualiteit, dat ik slechts tien minuten voordien had bedacht. Ook begon ik mijn eigen opvang voor verwaarloosde en mishandelde hamsters. Ik was een wervelwind, niet te stoppen. En uiteindelijk richtte ik veel schade aan. Eens mijn gemoed gezondere vormen begon aan te nemen, zag ik welk slagveld mijn storm aangericht had.

Ik was manisch geweest.

Na de manie was er veel schaamte. Ik was tenslotte een ‘andere Julie’, ook al bleef ik wel mezelf. Ik voelde dat ik moest bewijzen dat ik anders was dan de persoon die zich de maanden daarvoor zo gek gedroeg. Zo druk. Zo onuitputtelijk. Zo overdreven enthousiast. Zo impulsief. Want wat moest ik nu doen? Hoe moest ik puin ruimen? En hoe moest ik anderen ervan zien te overtuigen dat ik niet de manie ben. Dat ik Julie ben. Dat ik nu wel rustig kan zijn. Dat ik nu wel nadenk voor ik iets onderneem. Dat ik niet zomaar een hoop hamsters in huis haal. Of mensen mail omtrent net bedachte en toch niet zo geniale projecten.

Vaak schaam ik me dan echt voor hoe ik me gedroeg.

Het is moeilijk uit te leggen hoe het voelt om na een manische en/of psychotische periode terug contact op te nemen met mensen die me enkel tijdens de voorafgaande crisis hebben gekend. Mensen die me enkel als ‘manische en psychotische Julie’ kennen, niet als de stabiele, rustige Julie van daarvoor. Vaak schaam ik me dan echt voor hoe ik me gedroeg. Dan pieker ik ook over het niet meer serieus genomen te worden. Want ik ben toch die gekke jonge vrouw die denkt dat ze president van Amerika zal worden? Hoe kan die gekkin nu X of Y doen? Terwijl ik me er intussen helemaal van bewust ben dat president van Amerika worden een beetje hoog gegrepen is. En dat ik helemaal niet naar Amerika wil. De schade in het landschap is soms gigantisch. En ik weet niet altijd hoe het te herstellen. Ook aankopen die ik heb gedaan, dure spullen die ik na de manie nooit meer heb gebruikt. Zoals een tablet die stof ligt te vergaren.

De angst blijft sluimeren.

Het is niet altijd eenvoudig om te leven met de angst dat dit weer zal gebeuren. Dat de euforie en volledige grenzeloosheid me opnieuw zal overvallen, ook al gaat het goed. Ik heb ECT gehad. Ik neem m’n lithium en andere medicijnen. Het gaat goed.
Maar de angst blijft sluimeren. En ik hoop zo dat ze nooit in werkelijkheid zal veranderen.

Julie heeft een eigen site. Van haar verschenen reeds volgende blogs op PsychoseNet:

Van opname naar opname? Heeft het nut?

Na de winter komt de lente

Minder label, meer mens? Of juist niet?