Ontdek hoe associatief denken de overhand kan nemen als je psychosegevoelig bent. Hoe betrekkingswaanzin ervoor zorgt dat alles betekenis krijgt.

Gedachten slaan op hol

Voor de zoveelste keer zag ik een zwarte auto, gevolgd door enkele witte wagens en dan een grijze. Dit patroon, het was iets wat begon op te vallen.
De gedachten sloegen op hol.
Wat als ik in een verborgen tv programma zat?
Overal camera’s verstopt.
In huis, in de badkamer, in passanten hun brillen en natuurlijk hun gsm’s.
Het patroon, soms verbroken door een ander gekleurde wagen, had ook betekenis.
Misschien was het tijd om te trouwen, en moest ik mijn keuze gaan maken met wie ik de rest van m’n leven zou spenderen.
En daar kwam het in me op.
Een trouwprogramma.
Iemand zou me ten huwelijk vragen.
Dan was de grote vraag, wie?
Mijn beste vriend? Hij had connecties in de tv wereld.
Of misschien die jeugdliefde die nog nazindert.
Ja, hij was het.

Ik begon iedereen vragen te stellen, subtiel, dacht ik

Maar het grootste deel was wartaal.
Ik heb jullie door, dacht ik.
Toen m’n ouders me kwamen ophalen, zag ik de drukte op de autosnelweg en dacht, dit is allemaal voor mij. Het is een trouwstoet.
Hij, de grote liefde van m’n leven wil duidelijk maken dat het voor altijd was.

Eens in het dorp toegekomen, begon ik op stap te gaan.
Naar alle plaatsen waar hij zich kon verstoppen.
Plaatsen die voor mij als kind veel betekenis hadden.
De woning waar ik opgroeide, daar belde ik aan maar niemand deed open.
De manège, daar was geen groot feest voor mij.
In het bekende restaurant, daar stond hij niet in de keuken.
Daar werd ik buitengestuurd, maar het was zeker.
Hij verstopte zich ergens op een plek in het dorp waar ik opgroeide.
Uiteindelijk belandde ik in de crèche.
Ik had moeders hond mee en een kinderschoentje dat ik onderweg had gevonden.

Het was een hint, alles waren hints

Ik stapte binnen en verwachtte hem te vinden.
Maar ik werd meteen op een stoeltje gezet, kreeg water in m’n handen geduwd en ze vroegen me zaken waar ik geen antwoord op wist.
Voor ik het wist zat ik bij de dokter.
Ze wisten wie ik was, de dochter van die met de koffiezaak. Een van de begeleidsters herkende me van vroeger. Plots stond moeder daar.
Het volgende dat ik me herinner is dat ik terug in de auto zat, blijkbaar op weg naar het ziekenhuis waar ik al enkele keren verbleef.

Het bleek niet waar te zijn, die trouwstoet.

En als ik er nu op terug kijk, is het meer de rouwstoet van wie ik was.

Reageren kan via eveheydt101@gmail.com.

Lees ook De waanzin voorbij van Peter Tomlinson.