Julie heeft een psychosegevoeligheid. In deze maanden waarin heel wat mensen volop op vakantie gaan en reizen, kijkt Julie naar haar eigen reis waarbij ze al heel wat omwegen maakte. Maar misschien maken die omwegen de reis wel mooier.
Tot het vierde middelbaar verliep mijn leven ‘volgens het boekje.’ Ik studeerde goed en haalde knappe resultaten op school. Ik deed aan paardrijden, had een eerste lief en enkele goede vriendinnen. Mijn leven zag er een beetje uit zoals dit bij de meeste vijftienjarigen het geval is. Sinds mijn dertiende had ik wel last van psychische problemen, maar ik kon nog naar behoren functioneren. Af en toe sprak ik een psycholoog, maar van psychose was er nog geen sprake. Tot ik in de maand november van het vierde middelbaar plots werd opgenomen. Depressie speelde me in die mate parten dat mijn schoolresultaten kelderden, en nog veel erger: ik wilde niet meer leven. Een opname was nodig. Vanaf die dag, 22 november 2009, startte de omweg.
Je bent altijd op weg
Op mijn tweeëntwintigste heb ik mijn secundaire toerismestudies afgewerkt. Hoewel de studie op zich niet volledig m’n ding was, hou ik wel enorm van reizen. En ik vergelijk de menselijke levensloop eigenlijk vaak met een wereldreis die je nooit afwerkt. Waarvan je nooit thuiskomt om je vuile sokken en badpak te wassen. Om je reisherinneringen te delen met vrienden en familie. Het leven is een reis. Van de geboorte tot je sterfbed. Je bent altijd op weg.
De meeste mensen uit mijn omgeving hebben de standaardreis met gids gemaakt. De trip die in de brochure staat omschreven. Op de leeftijd van achttien het middelbaar beëindigen. Dan studeren of werken. Gevolgd door een vaste relatie, huwelijk en de komst van eventuele kinderen. Op de reis die hun leven is, volgen ze de paden die de meeste toeristen nemen. Bezoeken ze ruïnes en zonnen ze op het strand. Hun reis is wat de meeste mensen verwachten van een buitenlandse trip.
Bij mij en zoveel anderen, ligt dit net iets anders.
Wij nemen een omweg.
Vanaf het vierde middelbaar tot de leeftijd van achttien ben ik vrijwel continu opgenomen geweest. Eerst wegens depressie en dan door een knoert van een psychose. Op mijn achttiende ging het beter met me, maar daar stond ik dan: zonder diploma. Vroegere vrienden startten aan de hogeschool of universiteit, en ik moest nog starten aan het vierde middelbaar. Maar ik deed het. Via een omweg. Ik ging naar een school voor kinderen en jongeren met een medische of psychische problematiek. En in enkele jaren behaalde ik mijn diploma van het secundair onderwijs. Het was niet gemakkelijk om het vol te houden, maar het is gelukt.
Doorheen mijn jaren in psychiatrie heb ik de mooiste mensen ontmoet
Daarna probeerde ik nog een studie in het hoger onderwijs, maar haakte ik af omdat de faalangst me nekte. Ik zocht wat en vond niet. Maar tijdens mijn zoektocht maakte ik wel mooie dingen mee. Ik werd verliefd, kreeg een relatie, verloofde me en stapte in het huwelijksbootje. Tot nu toe zijn werk en studies nog niet gelukt. Maar de omweg maakt de reis des te mooier. Doorheen mijn jaren in psychiatrie heb ik de mooiste mensen ontmoet, verhalen gehoord die me verrijkt hebben als mens. Ik ben sterker geworden, wijzer, meer doordenkend.
De eerste weken voelde ik me gefaald
En op dit moment ben ik terug opgenomen. Op de afdeling psychosezorg van een psychiatrisch ziekenhuis. De dierentuin in mijn hoofd is een poos geleden in alle hevigheid losgebarsten. Een opname drong zich aan. De eerste weken voelde ik me gefaald. Hoe kon ik nu alweer opgenomen worden, voor de zoveelste keer?
Maar intussen denk ik aan de metafoor van de reis. Ook deze omweg is het bezichtigen en bezoeken waard. Want omwegen maken je reis net mooi.
Ook dit zal ik wel overwinnen.
Reacties: