Leen Verhaert schrijft naar en over haar psychose. Dit is Leens vijfde brief over hoe haar psychose de zintuigelijke waarneming verandert.

Dag Psychose

Bedankt om mij te introduceren bij een extra dimensie.

Je lacht ?

Echt zien

Het lijkt wel of ik nooit ècht zag, zien in de diepte. Kleuren blinken feller, lichten stralen witter en grijstinten lijken op onze poes. Staafjes en kegeltjes slaan tilt.

Dat is pas perceptieverruiming, zou mijn collega coach zeggen.

Bomen en bladeren kleuren ècht groen en bruin is bijna helder, alsof je voor de eerste keer lenzen draagt.  Alles vloeit vlekkeloos in elkaar, geen contouren meer. Waar was je dan ? Waarom leerde ik je niet vroeger kennen ?

Horen is ook nieuw.

Geluid als voorbode op iets dat komt of als signaal dat je niet alleen bent. Zo bijzonder. Soms, héél luid. Misschien de aankondiging van gevaar. Het doet pijn aan mijn oren en aan mijn hoofd. Luid geeft me een schichtig gevoel.

Psychose, bij voelen loopt het echt mis.

Voelen is je veréénzelvigen met alles dat je aanraakt, toch ? Alsof ik me in dezelfde trillingsfase van een object bevind. Opnieuw, een andere dimensie.

Wat ik eigelijk wilde zeggen, het doet pijn, het raakt.  Iemand voelen, een hand geven, aanraken produceert kilte en angst. Ik krijg rillingen die me leegzuigen, ik ondervind ondraaglijkheid en er vloeit geen warme stroom meer.

Ruiken en proeven

Gelukkig zit ik olfactorisch en gustatorisch nog juist.

Ruiken en proeven zijn blijkbaar zintuigen die dieper in mijn hoofd zijn gebeiteld. Ze zitten vaster. Je kan er niet zomaar aan draaien, ze uitdunnen of verschuiven.

Eten vasthouden en eraan ruiken is voldoende. En als je dan toch proeft smaakt een klein hapje ‘waanzinnig ‘ lekker.  We moeten nieuwe woorden verzinnen voor deze sensaties? Waarom geef je me geen vocabulair om me deftig uit te drukken ?

Alleszins, we hebben minder nodig voor een zelfde effect. Eén blokje brood met kaas en 1 sneetje chocolade volstaan, een volwaardige maaltijd.

Een druppeltje shampoo en geen wasmiddel zijn voldoende om onze neus te bevredigen.

Zeker van mezelf

Wauw, zintuigen ! Dat heb je mooi voor elkaar. Ik zou het niet beter kunnen.

Alhoewel, ik voel me zò zeker van mezelf. Wist je dat ik nu meer gewichten kan heffen ? Mijn vrienden op de crossfit zien het niet. Wat ik wel zie, is dat jij me niet gelooft.

Ben je bang dat ik je overtref ?

Leen