Katrien Jacobs is ervaringsdeskundige. Haar zus is psychiatrisch verpleegkundige. Hun verhalen kan je weldra lezen in een boek. Daar schrijven de zussen nu volop aan. Hier kan je alvast een teaser lezen. Volg ook de blog om op de hoogte te blijven en je exemplaar te bestellen.

Een eerste diagnose viel pas tien jaar later: ik had, zoals het vakjargon het wil, een majeure depressie. Ik was zevenentwintig en net op mijn toenmalige job in de schoonmaak uitgevallen. Ook daar gaat een hele struggle van studies starten en stoppen aan vooraf: een nieuwe studie aanvatten en dan toch maar gaan werken. Ik wist zoals vele prille twintigers niet welke richting ik mijn leven wilde uitsturen. Een al onzekere ik, in combinatie met een ongezonde dosis faalangst, bleken een dodelijke mix. Pas later blijkt, en dat weet ik nu pas, dat ik een beperkt draagvlak had en heb op gebied van stress.

De mensen oordelen soms snel.

Ik kan verstandelijk dan wel het geluk hebben mee te zijn, wanneer ik iets moet ondernemen blokkeer ik haast onmiddellijk. Het heeft me doorheen de jaren van onbegrip veel moeite en de nodige energie gekost. Uiterlijk nemen mensen bij mij niets waar. Mijn problematiek bleef onder de radar. Het was een stil verdriet. Ik was onzichtbaar bang. Dus waarom kon ik, Katrien, niet gewoon een studentenjob uitoefenen? “Ga achter de kassa van de lokale supermarkt werken”, zei mijn moeder in die tijd. Of wat denk je van een job in de keuken van het ziekenhuis?  Of ga schoonmaken bij mensen thuis, zei ze vol goede intenties. Wederom blokkeerde ik, al wist ik zelf niet waarom dat zo onoverkomelijk leek. Ik was zeker niet lui, ook al werd dat verwijt wel eens naar mijn hoofd geslingerd. De mensen oordelen soms snel. Ik wou ook gewoon geld verdienen naast mijn studies. Maar de combinatie van beide leek een brug te ver.

Zelfs nu vraag ik me nog vaak af of ik ok ben…

In die periode van twijfels zei ik dat het aan m’n faalangst te wijten was. En dat was deels ook zo. Bang dat ik zou mislukken of afgewezen worden door eventuele toekomstige collega’s. In mijn kopke liep ik altijd vijf stappen op de feiten vooruit. Ganse doemscenario’s had ik klaar. Daarbovenop ging ik altijd tot het uiterste, zodat in mijn ogen het beste nog niet goed genoeg was. Ik durfde werkelijk geen enkele fout maken, ook al is dat niet realistisch. Nu weet ik dat je uit fouten net leert, en geloof me, ook ik heb op mijn werk fouten gemaakt. Alleen was en is het nog steeds een klein beetje doodgaan. Ik dacht dat een fout maken gelijk stond aan onmiddellijk ontslag. Alsof alles onherstelbare schade kon veroorzaken. Nu, in mijn middelbare schoolloopbaan, waar ik amper twee woorden wisselde met mijn klasgenoten, was ik ook niet gelukkig met wie ik was. Dat voltrok zich verder in mijn werkleven. Zelfs nu vraag ik me nog vaak af of ik ok ben…

Een gemeenschappelijk boek des levens…

En dit is het moment waarop ik graag mijn verhaal wil neerschrijven. Enerzijds kan het voor jullie herkenning bieden, anderzijds wil ik graag ook mijn licht werpen op hoe het begonnen is. De basis was al vroeg gelegd. Daarnaast wil ik ook vertellen over het parcours dat ik in het kader van hulpverlening heb bewandeld. Graag vul ik mijn verhaal nog aan met een humoristische noot via mijn cursiefjes en de unieke cartoons van mijn zus. Tot slot wil ik ook een blik bieden op hoe het nu met mij gaat. Ik geloof sterk in het wij-verhaal. Ik sta hier niet alleen met mijn schijnbaar onzichtbare aandoening. Dus laten we samen schrijven aan een gemeenschappelijk boek des levens…

Blog Katrien: Mijn rollercoaster van een leven

Bekijk ook de korte reportage die Psychosenet maakt over de twee zussen.