Julie Beirens is ervaringsdeskundige, schrijfster en vaste blogger voor PsychoseNet. Ze deelt regelmatig haar ervaring. Vandaag blogt ze over medicatie.
Het is erg waardevol om context te krijgen van iemand met een doorleefde ervaring. Door een andere bril kijken werkt. Lees hoe Julie het voorschrijfgedrag van artsen nuanceert. Laten we goed geïnformeerd blijven.
Gewoon een pilletje nemen
Verschillende media berichtten over het voorschrijfgedrag van artsen op vlak van antidepressiva en andere psychofarmaca, zoals medicatie voor ADHD bij kinderen en jongeren. De reacties onder de artikels waren talrijk, waarvan een hele groep mensen die schreef dat medicatie zinloos is, ongezond is, veel te snel wordt voorgeschreven, enkel een placebo-effect veroorzaakt en een hele eenvoudige manier is om een complex probleem op te lossen. Gewoon een pilletje nemen en het leven lacht je toe.
Nuanceren
Laat me dit eerst en vooral nuanceren. Neen, ik ben geen fan van het roekeloos voorschrijven van medicatie voor psychische problemen. Na een eerste gesprek van tien minuten de spreekkamer verlaten met een voorschrift, lijkt me geen goed plan. Heel veel psychische problemen en heel veel leed kan verzacht worden door middel van gesprekken, gehoord worden, kunnen uitspreken, kunnen delen. Maar dit is niet altijd zo.
Vooroordelen
Zelf kreeg ik mijn eerste depressieve klachten reeds in het eerste middelbaar. Nadat ik een volledig trimester thuisbleef van school mocht ik gelukkig toch nog overgaan naar het tweede jaar moderne wetenschappen. In het tweede en derde jaar slaagde ik erin om naar school te kunnen gaan. Dit met heel veel ellende, angst en verdriet. Maar ik slaagde. Een nieuwe crash kwam in het vierde middelbaar. Een bom sloeg in en ik werd voor de eerste keer opgenomen in de kinderpsychiatrie, waar ik vijf maanden zou blijven. Ik moest het vierde jaar opnieuw doen. Alleen werd ik weer opgenomen en verloor ik alweer een schooljaar. Uiteindelijk studeerden mijn toenmalige klasgenoten af terwijl ik opnieuw het vierde middelbaar moest doen. Dat jaar was ik slechts vijf dagen naar school kunnen gaan. Velen dachten dat ik een gemakkelijk leventje had, altijd vakantie, niet naar school hoeven te gaan. Niets was minder waar.
Omdat het leven ondraaglijk is
En dan betekende medicatie veel voor me. Met praten alleen geraakte ik er niet. Ik werd psychotisch, dacht dat ik kon vliegen en dat ik president van de Verenigde Staten zou worden. Ik dacht achtervolgd te worden en vermoord te worden. Het leven was een hel en de psychose was allesoverheersend. Sinds mijn vijftiende neem ik antidepressiva en sinds mijn zestiende antipsychotica. Niet omdat het een eenvoudige oplossing zou zijn, maar omdat het nodig is. Omdat het leven ondraaglijk is geweest. Soms zijn geneesmiddelen nodig om de scherpe kantjes van intens leed te halen. Om de realiteit terug te vinden. Om de verlammende angst toch ietwat te temperen. En niet uit gemakzucht.
Elke dag een hel
We kennen ze allemaal, de mensen die poneren dat ze tegen medicatie zijn. Dat geneesmiddelen vergif zijn en dat ik er ‘big pharma’ enkel mee sponsor. Dat het gemakkelijk is om gewoon even een pilletje te nemen en te hopen dat alle problemen ermee opgelost zijn. Neem het eens een dagje over. Of een week. Leef eens een week met een schizoaffectieve stoornis. Waar verlammende angst, depressie en manie zegevierden. Waar elke dag een hel was. En waar medicijnen een groot deel van mij behandeling waren en nog steeds zijn.
Medicatie als radartje in een netwerk van therapie
Pillen alleen lossen de problemen niet op. Ze zijn een ondersteuning, een radartje in een groot netwerk van therapie. Maar vaak zijn ze nodig. Vaak verlichten ze veel. Zoals bij mij. En dit niet uit gemakzucht. Maar uit noodzaak. De nevenwerkingen neem ik er wel bij.
Meer lezen over Julie Beirens kan via deze link
Haar gedichtenbundel Huiden aankopen kan via deze weg
Reacties: