Volgens de psychiatrische theorieën hebben mensen met een bipolaire kwetsbaarheid in een acute manie en psychose geen ziekte-inzicht. Dat lelijk woord wil zeggen dat men geen besef heeft dat men ziek is. Men kan zo denken dat heel de wereld gestoord is behalve jij. “Niettemin heb ik daar zelf een aparte ervaring mee”, legt Pieter uit.

Ik besefte zelf dat ik psychotisch was

Een paar jaar geleden maakte ik mijn tweede manie door. Ik sliep al vele maanden extreem weinig, maar 1 of 2 uur per nacht. Zo gleed ik langzaam de psychose in vanachter mijn computer. Ik zat alleen op een appartementje in een quasi volledig isolement. Het internet was mijn enige contact met de wereld. Ik had geen psychiater meer en nam geen medicatie meer.

Post-its

Ik was begonnen met post-its te gebruiken om me overeind te houden in de chaos die mijn gedachten waren. Ik had zo een aantal post-its gekleefd op de muren van mijn appartement. Er stonden zaken op zoals ‘rekening loodgieter betalen’ of ‘bellen naar mama’ of ‘brood uit diepvries’. Mijn PC met internet was bijna een commandocentrum waar ik dag en nacht op zat. Het was een grenzeloos gegeven. Zowat alles wat ik nodig had, bestelde ik online.

Naar buiten

Ik weet niet meer juist hoe het kwam dat ik op het internet zocht wat een psychose juist is. Het gegeven is er in elk geval dat ik zelf besloot dit te doen. Ik kwam op de site van de VRT terecht en las nieuws van een paar maanden eerder. Men had in een Brussels ziekenhuis een virtual reality simulator opgezet om mensen zoals vrederechters en politieagenten een idee te geven van hoe het is een psychose mee te maken? 

Via deze link kan je het filmpje bekijken: Hoe is het om een psychose mee te maken?

Ik dacht onmiddellijk: ‘Dat is wat ik nu zelf meemaak!’  Ik nam een post-it en schreef daarop: ‘Naar buiten!’ en kleefde dit in het midden van mijn computerscherm. Ik trok de deur van mijn appartement achter me dicht en was voor het eerst in dagen of weken buiten. Ik wist niet meer welke dag we waren of hoe laat het was.

Op eigen initiatief naar de huisarts

Ik besloot naar mijn huisarts te gaan, zonder te weten welk moment van de dag het was. Het bleek vrijdagavond te zijn en hij was bezig met de laatste consultaties voor het weekend. Ik zette me aan de deur van zijn kabinet en glipte naar binnen. Ik stak alle andere mensen in de wachtkamer voorbij.

Uit de psychose

Binnengekomen zei ik dat ik dacht dat ik een psychose aan het krijgen was. We ‘onderhandelden’ welk medicament ik best zou nemen. We kwamen uit op Quetiapine. Ik vroeg hem om een plannetje te tekenen naar de dichtstbijzijnde apotheek. Me oriënteren kon ik immers niet meer. Daar aangekomen besloot ik toch niet naar binnen te gaan. Medicatie nemen voelde aan als een nederlaag. Ik liep wat in de buurt rond, niet goed wetende wat te doen. Ik besloot dat ik er een nachtje over ging slapen om daarna dan toch die Quetiapine te halen.

Ik sliep meer dan 36 uur. De psychose was, alvast tijdelijk, voorbij. Ik beweer niet dat alle mensen in een acute psychose ziekte-inzicht hebben. Maar het omgekeerde suggereren is vanuit mijn aparte ervaring ook onjuist.

Lees ook Als we durven voelen van Pieter