Ik hou niet van taboes, van verdoezelen, verbloemen en onder de mat vegen
En … waarom, denk ik nu?
Waarom moet het een geheim zijn. Dat je anders bent, dat je kwetsbaar bent. Dat je psychische problemen hebt. Ben je daarom zwakker? Ben je daarom onvoorspelbaar? Ben je daarom gevaarlijker? Neen.
Ik moest alles opnieuw opbouwen
Eind 2013 kreeg ik een psychose. Door stress, slaaptekort, onverwerkte problemen en onzekerheid, belandde ik in een imaginaire realiteit. In een waas van paranoia, grootheidswaanzin en angst. Tot het woord PSYCHOSE toen viel, had ik er nog nooit van gehoord. Ik werd kortstondig opgenomen in een psychiatrische instelling. Werd behandeld met medicatie en therapie. Toen ik uiteindelijk het licht weer zag, kreeg ik een depressie. Ik moest alles opnieuw opbouwen: het vertrouwen dat ik geschonden had van kennissen, vrienden en familie…, mijn carrière die een serieuze deuk kreeg. Want, wat was er met ELIAS gebeurd ?
Ik voelde me anders. Ik voelde me raar
Ik voelde me geviseerd, terwijl er maar een handvol mensen op de hoogte waren van mijn ‘probleem’. Ik zonderde me af, probeerde me te beschermen. Maar vooral: ik zweeg. Waardoor ik mezelf duwde in de rol van RARE. Terwijl ik dat daarvoor nooit was.
De muziek en mijn job waren een houvast
De muziek en mijn job waren een houvast. Ik vond het geluk en mijn eigenwaarde terug. Door de steun van mijn naasten, door de professionele hulp van psychiaters en therapeuten. Ondertussen neem ik al drie jaar medicatie. Ik ben daar niet vies van. Ik schaam me daar niet voor, niet meer. Maar toch is er een verlangen om ‘clean’ door het leven te gaan. Het is alsof ik protheses moet dragen, terwijl ik waarschijnlijk nog wel kan lopen op eigen benen. Samen met mijn psychiater, heb ik beslist om binnenkort te stoppen met het nemen van medicatie.
Ik ben blij. Ik ben vooral ook blij dat ik nu niet meer zwijg. Dat ik mijn verhaal, dat hoopvol is, kan delen
Dat ik – hopelijk – kan inspireren. In deze tijden van digitale en virtuele verbondenheid, waren we nog nooit zo hard voor elkaar. Leefden we nog nooit zo eenzaam, op ons eigen eiland. Ik droom van meer warmte en solidariteit. Van begrip en meevoelendheid. Van dialoog. Anno 2017 mogen psychische problemen helemaal geen taboe meer zijn.
Met mijn liedje DE PIL wil ik helpen om psychische problemen nog meer bespreekbaar te maken.
Je neemt “DE PIL”? So what ! Maar… hou het niet stil.
Elias Smekens is radiomaker, muzikant en peter van PsychoseNet.
Dank je Elias voor deze openheid. Ik heb net een psychose achter de rug. Ik had er ook nog nooit van gehoord, niemand uit de familie had het al voor, niemand uit mijn vriendenkring, ik viel volledig uit de lucht. Ik ondervind nu hoe moeilijk het is om lotgenoten te vinden die een hoopvol signaal kunnen geven, of om eens van gedachten te wisselen, … Je getuigenis geeft me heel veel steun in deze zware periode!