Reeds verschenen op Soldaat van porselein.
We geraken aan de praat en het gespreksonderwerp gaat richting studies en werk. Ik probeer het te mijden en maak een omweg langs andere thema’s. Maar onvermijdelijk komt de vraag toch: ‘en wat doe jij?’. Dan sta ik daar. Hoe verwoord ik dit in hemelsnaam?
Wat ik doe in het dagelijkse leven?
Heel vaak vraagt men naar wat ik doe in het dagelijkse leven. Het is geen ongewone of onbeleefde vraag en toch vind ik het vervelend om erop te antwoorden. Ik doe wel veel en heb mijn kunstenaarskaart, maar natuurlijk ontvang ik nog een uitkering. Rijk zal ik er niet van worden, maar het is iets.
Ik maak er geen geheim van dat ik psychische problemen en chronische pijn heb, anders zou ik natuurlijk niet begonnen zijn met deze blog. Maar het is nog steeds lastig om te antwoorden op de vraag naar wat ik zoal doe. En als ik dan zeg dat ik zware gezondheidsproblemen heb en ‘voorlopig thuis ben’, dan krijg ik de reactie: ‘maar je ziet er zo gezond uit?!’. Ik begrijp die mensen hun uitspraken wel. Bij iemand die invalide is, stellen ze zich automatisch iemand in een rolstoel voor. Maar zo werkt het niet.
Zelf ook nieuwsgierig
Natuurlijk bedoel ik hiermee niet dat dergelijke vragen niet meer mogen gesteld worden. Want het is helemaal oké om te vragen naar het leven van iemand die je ontmoet of leert kennen. En ik ben zelf ook altijd wel nieuwsgierig naar het leven van de mensen die ik spreek. Het gaat niet over het stellen van de vraag, maar over de reacties die je er vaak als antwoord op krijgt. En daar mag volgens mij wel verandering in komen.
Verantwoording
Want als ik dan te horen krijgen dat ik er ‘perfect gezond uit zie’, dan voelt het al snel alsof ik me moet verantwoorden tegenover mijn ziek-zijn. Al is dat ‘je ziet er gezond uit’ nog het minste. Als mensen zeggen dat ik ‘profiteer’ of ‘niet wil werken’ of ‘lui ben’, dan is het pas moeilijk. En dan weet ik ook niet meer wat ik moet antwoorden. Ja, ik weet dat er een fractie van je belastinggeld naar mij gaat. Ik ben ook een mens. En ook al zie ik er gezond uit, ik ben het daarom niet.
Het is heel erg vervelend om je te moeten verantwoorden voor je eigen situatie. Maar ik wil gerust ’s wisselen voor een weekje, zodat men weet hoe het is om in m’n eigen situatie te leven.
Hoi, bedankt voor het delen van je blogs. Voor mij is het erg herkenbaar. Vooral je blog over ‘de schade na een manie’ Ik deed ook idiote dingen in een manie bijvoorbeeld mij aanmelden op datingsites. Terwijl ik al ruim 12 jaar gelukkig getrouwd ben. Teveel alcohol drinken, wat de manie alleen maar verergerde. Ik had het plan om Psychologie te gaan studeren aan de Universiteit. Ik wilde een webshop beginnen. Mij weer bij laten scholen voor de kinderopvang. Op het moment ben ik minder antidepressiva Citalopram gaan slikken om het oplopen van de manie te stoppen. En dat werkt erfgoed. Ik ben sinds ruim een week stabiel.