We krijgen vaak berichten van familie die de wanhoop nabij zijn. Die niet meer weten wat ze nog moeten doen om hulp te krijgen, te vinden. Deze brief delen we met u. Omdat het niet één verhaal vertelt, maar dat van velen.

‘De psychische zorg van deze kwetsbare groep wordt met de dag groter.’

Beste

Met deze brief probeer ik verandering te brengen in ons zorglandschap. Dat de zorg voor ouderen een steeds groter probleem wordt, heeft iedereen vandaag de dag door. Doordat er in 2015 een eerste rode neuzen dag kwam, kreeg ik de hoop dat snel iedereen ook de psychische zorg bij onze kinderen en jongeren zou serieus nemen. Niets is echter minder waar. De psychische zorg van deze kwetsbare groep wordt met de dag groter. We moeten de bewustwording en middelen optimaal inzetten en ook politiek iedereen wakker schudden.

‘Je moet eigenlijk je kind volledig laten ontsporen.’

Iedereen is kwaad op de moordenaar van Julie Van Espen maar niemand die zich afvraagt hoe het zover kwam. De vraag voor hulp was er al tientallen jaren, eveneens bij de ouders van Kim De Gelder en er zijn waarschijnlijk nog honderden voorbeelden. Het is schrijnend hoe ouders bidden en smeken om hulp. Ze worden genegeerd, van het kastje naar de muur gestuurd en het ergste van al : als ze dan uiteindelijk gehoord worden, blijkt de kost voor hulp zo onrechtvaardig hoog te zijn dat velen moeten afhaken. Je moet dan eigenlijk je kind volledig laten ontsporen zodat je misschien een verplichte plaatsing van de jeugdrechter krijgt. Die verplichte plaatsing heeft natuurlijk ook nadelen maar dan kost het verblijf in een OBC minder dan een vijfde van de prijs. In het geval van mijn kind is dat een verschil van 420 euro.

 ‘Onbetaalbare zorg, toch met een bediendeloon’

Ik heb de pech dat ik mijn kind wil helpen en hem lang genoeg in de hand heb kunnen houden. Ik zocht zelf hulp en daarom word ik gestraft : ik moet 500 euro per maand ophoesten voor het verblijf in een OBC. Dit bedrag is enkel verblijf, onkosten voor het eten en zijn was. Schoolkosten, kledij, uitstappen, GSM,… zijn allemaal nog extra te betalen. Het is misschien mogelijk met een inkomen van een minister of CEO maar niet met een gewoon bediendeloon en nog opgroeiende kinderen thuis.

‘Het lijkt of psychisch ziek zijn een keuze is … of erger nog, een luxe!’

Ik was eerst niet ongerust, dat geef ik toe, hopend op tegemoetkomingen van bijvoorbeeld het ziekenfonds of van de overheid met een of andere subsidie of misschien toch een tussenkomst via nog een andere weg. De hoop zakte snel in mijn schoenen. Mijn zoon had amper recht op een abonnement voor de bus. De zware last van het, voor ons, enorme bedrag ligt op mijn maag : het lijkt alsof psychisch ziek zijn een keuze is… of erger nog: een luxe. Middenklassers mogen/kunnen niet psychisch ziek worden.

Help!

Daarom vraag ik hulp, hulp om mijn zoon de kansen te geven die hij verdient, kansen die elk kind heeft. Ik wil niet méér recht op hulp, mar wel evenveel, want zonder hulp moeten broer en zus ook inboeten op levenskwaliteit en kansen.

Bedankt om dit te lezen en hopend op hulp, niet enkel voor mijn kind maar ook voor al die anderen.

U kan reageren of mailen naar de schrijfster van deze brief: Hopendophulp@outlook.com