Vraag

Beste,

Ik wil mijn dochter gedwongen laten opnemen.

Zij is verbaal enorm agressief en is zeer onhygiënisch. Ze maakt elke week van mijn huis een stort, ze slaat met deuren en kasten. Ze roept, brult en tiert zonder reden… Ze staat bij mij nog ten laste als 20-jarige.

Wat kan ik doen?

Antwoord

Beste,

Uit je verhaal begrijp ik dat het erg zwaar voor je is om het thuis leefbaar te houden met de gedragsmoeilijkheden van je inwonende, jongvolwassen dochter. Ik kan me voorstellen dat je je zo machteloos voelt, dat je het ergens wel wat 'gehad' hebt en behoefte hebt aan drastische, ingrijpende maatregelen om hier een halt aan toe te roepen.

Dat je je dan afvraagt of een gedwongen opname hier iets zou kunnen betekenen, kan ik vanuit je verhaal dan ook wel begrijpen.

Maar weet wel dat een gedwongen opname een juridische, vrijheidsberovende maatregel is waar een procureur of vrederechter zich over moeten uitspreken, nadat een arts je dochter onderzocht heeft. Als die arts vaststelt dat er sprake is van een psychiatrische aandoening, gecombineerd met het feit dat ze een heel concreet gevaar vormt voor zichzelf of anderen én dat ze geen enkele behandeling op vrijwillige basis wil, kan hij dit attesteren aan het parket of het vredegerecht bezorgen. Daar zal men dan onafhankelijk hierover oordelen, of hiervoor een gedwongen opname zou moeten worden opgestart of niet.

Dat er thuis bij jou best zo snel mogelijk iets gebeurt, is wel zo duidelijk, maar de kans dat een arts die drie juridische voorwaarden helemaal zal kunnen invullen, is anderzijds ook niet zo zeker. Want er moet aangetoond worden dat die gedragsstoornissen echt horen bij een psychiatrische aandoening. Dat kan zeker het geval zijn, maar vanop afstand kan ik dat natuurlijk niet met zekerheid bevestigen. Weet ook dat er bij een zogenaamde 'dringende procedure', een kans bestaat dat de gedwongen opname niet wordt verlengd na 10 dagen. En dan is vaak te weinig kunnen gebeuren om vertrouwen in hulpverlening te kunnen ontwikkelen, wat het nadien soms nog moeilijker maakt.

Ik zou je wel zeker aanraden om over deze, maar ook alle andere mogelijkheden met je huisarts in gesprek te gaan. En samen zeker ook te bekijken of er nog op een andere manier, samen met nog andere personen die je dochter misschien toch belangrijk vindt, niet met je dochter een dialoog kan aangegaan worden. Om haar te helpen inzien welke grote impact dit alles heeft en dat er iets zal moeten gebeuren. Maar liefst samen mét haar en niet over haar heen. Onderschat zeker niet de kracht van verschillende omgevingspersonen die samen onverzettelijk de hand uitreiken.

AL besef ik wel dat het vermoedelijk zo lastig voor je is thuis, dat je je oprecht afvraagt of zoiets nog wel zal helpen.

In ieder geval: blijf hier niet alleen mee zitten, maar ga in overleg met je huisarts en je omgeving, om samen te zoeken naar een begin van verandering. Veel moed alvast.

Wim Simons

Wim is behandelend en beleidspsychiater in de VZW St. Annendael in Diest. Samen met de multidisciplinaire teams binnen en buiten het ziekenhuis probeert hij voortdurend in een verbindende en evenwaardige open dialoog te gaan met mensen met ernstige psychiatrische problemen én hun betrokkenen. Om samen te werken aan hun herstel.