Vraag

Beste,

We merken dat één van onze medewerkers zeer verward is en naar ons komt met verhalen dat ze het gevoel heeft bekeken te worden door klanten, achtervolgd wordt, zich onveilig voelt, zaken die zich voordoen op een achterdochtige manier bekijkt.

Vorig jaar deed zich dit ook voor en heb ik met een 3-tal gesprekken haar achterdocht wat kunnen temperen. Echter 1 jaar verder zitten we in hetzelfde schuitje en verergerd de situatie zelfs. Haar man wil haar niet geloven, haar dochter heeft ze ook verteld maar ook daar krijgt ze geen hulp. Ze zegt dat ze niet zot is, wil naar politie gaan maar haar verhaal dat ze verteld is echt verward en klopt niet met de realiteit.

Wat doen we best want gezien de situatie erger wordt, heeft dit ook invloed op de sociale omgang met collega’s en klanten. Wat raden jullie ons aan te doen?

We trachten momenteel met haar huisarts contact te nemen om te melden dat we ons zorgen maken maar we denken ook dat we niet meer kunnen doen.

Bedankt voor het advies.

Antwoord

Beste,

Als ik het goed begrijp, neem je contact met ons op als werkgever, over een van je medewerkers. Omdat zij steeds meer in beslag lijkt genomen door paranoïde belevingen.

Wat me opvalt in je verhaal, is dat ze wel nog enig vertrouwen in jullie lijkt te hebben, aangezien ze deze ervaringen wel met jullie durft te delen. Dat op zich is zeker waardevol. Ze lijkt echter wel op een punt te zijn gekomen dat er ook voor jullie niet erg veel ruimte meer is om haar overtuigingen voorzichtig in twijfel te trekken of bij te sturen. Op zich is het vaak ook niet de meest effectieve aanpak om haar daarin radicaal tegen te spreken. Een neutrale niet-wetende houding kan natuurlijk wel helpen, en vormt op zich wel al eens een corrigerende spiegel.

Je toont in ieder geval een mooie betrokkenheid door verbinding te proberen zoeken met haar en haar huisarts. Mogelijk kan het ook iets betekenen om, àls ze naar de politie zou willen gaan, met haar mee te gaan. Zodat deze een genuanceerder beeld kan krijgen en zij zelf zich misschien toch ook minder alleen zou kunnen voelen.

Daarnaast voelen jullie waarschijnlijk ook wel een spanningsveld vanuit de rol van werkgever. Waarbij jullie willen kunnen rekenen op een vlotte sociale interactie met klanten en collega's. Als dit niet meer lukt, kan een werkgever ook de arbeidsgeneesheer inschakelen om medische geschiktheid te evalueren en daarbij meteen ook een helpende medische hand uit te reiken via die weg. Maar het is helaas niet ondenkbaar dat ze dat toch eerder ook op een achterdochtige manier zal interpreteren, dus evident is dat natuurlijk niet.

Op lange termijn zien we vooral dat mensen met een ontspoorde achterdocht nog het meeste steun ervaren als je hen laat voelen dat je goed kan begrijpen dat ze erg veel stress ervaren. Dan focus je niet zozeer op 'de absolute waarheid', maar wel op de onderlinge relatie en de steun die je wil bieden en koesteren. En ook wel op de gedeelde realiteit die jullie samen voelen, namelijk die van een verhoogde stress. Hoe meer mensen je bovendien kan vinden en betrekken die op zo een zelfde manier hun steun kunnen laten voelen, hoe meer ze toch enige bijsturing en gedeelde realiteit kunnen toelaten. Dus is het zeker een goed idee om uit te reiken naar de huisarts maar ook eventuele andere vertrouwenspersonen die ze toch nog zou hebben. Zelfs als het over niet meteen voor de hand liggende personen zou gaan.

Wim Simons

Wim is behandelend en beleidspsychiater in de VZW St. Annendael in Diest. Samen met de multidisciplinaire teams binnen en buiten het ziekenhuis probeert hij voortdurend in een verbindende en evenwaardige open dialoog te gaan met mensen met ernstige psychiatrische problemen én hun betrokkenen. Om samen te werken aan hun herstel.