Vraag

Beste,

Enkele jaren geleden heb ik, op mijn vraag, dagtherapie gevolgd om met mijn emoties te leren omgaan. Daar hebben ze ontdekt dat ik een dissociatieve stoornis heb.

Telkens wanneer ik hulp zoek wordt bij de vorige behandelaren informatie over mij opgevraagd en telkens geven zij een negatief advies met als gevolg dat ik overal geweigerd word om therapie te mogen volgen.

Mogen zij zomaar, zonder overleg met mij, zo’n zaken beslissen?

Alvast bedankt!

Antwoord

Beste,

Uiteraard moeten potentiële behandelaren eerst toestemming aan jou vragen of ze informatie mogen opvragen.

Ze willen die informatie bekomen om zo geïnformeerd mogelijk een behandeltraject met je te kunnen exploreren. Want door te leren uit wat voorheen goed en niet goed ging, kunnen jullie samen een traject uittekenen dat misschien meer slaagkansen heeft dan het vorige.

Zeker bij jouw problematiek zoals je die omschrijft, is het immers vaak heel erg proberen inschatten welke je exacte behoeften, maar ook je reële draagkracht én het zelfinzicht in beide zijn. Als we die bij gebrek aan voorkennis niet helemaal goed inschatten, doen we als therapeuten soms dingen die voorgaande therapeuten zonder succes ook al deden. Wat alleen maar een zoveelste teleurstelling voor jou kan worden.

Ik kan me echter ook voorstellen dat je soms (of vaak?) vreest of de indruk krijgt dat men die externe informatie niet neutraal genoeg beoordeelt. En dus met enig vooroordeel met je in gesprek gaat (of het gesprek zelfs afhoudt). Als je zelf in je leven al heel wat situaties hebt meegemaakt waar anderen je met negatieve intenties leken te benaderen, is het zelfs een hele uitdaging dat al niet automatisch zelf te gaan veronderstellen (dat men je bevooroordeeld zal benaderen).

In zo'n wederzijds spanningsveld wordt het dan bovendien moeilijk om eerlijke en gezond kritische vragen te stellen, van beide zijden, en om dus echt op voorhand goed te weten wat men van elkaar wel en niet kan verwachten. Als er dan niet genoeg wederzijds vertrouwen lijkt te bestaan om de intensiteit van een therapeutische relatie aan te gaan, kan een therapeut het verdere traject inderdaad wel in vraag stellen.

Samengevat: voor zo'n intense therapie waarnaar jij op zoek bent, is het dus cruciaal en het eerste werk om te zoeken hoe je van beide zijden vertrouwen kan doen groeien in elkaar. Nog voor het over de inhoud van een traject kan gaan.

Misschien kan het wel helpen om bij een volgende contactname met een nieuwe potentiële therapeut, het dus eerst daarover te hebben. Eerlijk aangeven dat men van buitenaf tot nu toe steeds een negatief advies geeft, maar dat je wel een behoefte aan therapie hebt. En dat je dan vraagt wat die therapeut van jou nodig heeft om het negatieve advies genuanceerder te kunnen benaderen. Want dat je niet goed weet wat je mogelijk 'verkeerd' deed en voorgaande therapeuten daardoor niet kon overtuigen. En dat je gerust zelfs alleen maar voor een eenmalig gesprek wil komen kennismaken, zonder verdere verwachting.

Want jij kan wel denken aan te voelen wat je wel en niet aankan, maar ergens moet die therapeut dat zelf ook kunnen voelen. Anders zal die therapie niet werken. Hoe eerlijker je daarover spreekt, met een openheid voor wat er dan komt, hoe meer kans dat je ook een eerlijk antwoord kan krijgen. Die aanpak is geen garantie op succes, maar kan je evenmin schaden.

Ik wens je alleszins veel moed toe in het zoeken naar een therapeutisch contact waar vertrouwen kan bestaan en groeien, en pas een hele poos daarna ook de feitelijke therapie misschien mogelijk wordt.

Wim Simons

Wim is behandelend en beleidspsychiater in de VZW St. Annendael in Diest. Samen met de multidisciplinaire teams binnen en buiten het ziekenhuis probeert hij voortdurend in een verbindende en evenwaardige open dialoog te gaan met mensen met ernstige psychiatrische problemen én hun betrokkenen. Om samen te werken aan hun herstel.