Vraag

Beste,

Ik kamp al ongeveer 25 jaar met een aantal psychische problemen, eigenlijk voornamelijk depressieve stoornis.

Wat ik mij na al die jaren meer en meer afvraag is het volgende: is er wel voldoende evolutie/onderzoek in de psychiatrische tak van de wetenschap naar nieuwe behandelingen?

Ik heb het gevoel dat het een beetje blijft stilstaan soms. Het lijkt toch nog altijd de volgende opties te zijn: medicatie (die voor mij niet alleen niet het beoogde effect heeft maar ook geleid heeft tot aanhoudende bijwerkingen), praten waar je ofwel heel lang moet wachten om een psycholoog te vinden, kijken naar betaalbaarheid en afwachten of het klikt.

Een psychiater vinden die niet enkel op medicatie focust lijk helaas ook erg moeilijk. Verder is er dan ook nog de mogelijkheid tot opname maar die lijkt mij dan voor bijvoorbeeld mijzelf traumatiserend en heb het idee dat dit mijn levenskwaliteit nog verder zou verminderen.

Het kan uiteraard aan mijn perspectief liggen maar hoe komt het toch dat er hier zo weinig lijkt te veranderen qua behandelmogelijkheden?

Is dit ondermeer omdat er nog altijd te weinig geld wordt geïnvesteerd in psychische/psychiatrische zorg en onderzoek? Ik begrijp dat er veel geld naar kankeronderzoek gaat, terecht maar soms krijg ik het gevoel dat wij minderwaardig zijn dan fysiek zieken.

Vriendelijke groet

Antwoord

Beste,

Vooreerst mijn excuses voor het late antwoord. Ik heb geen definitief antwoord op je vragen maar ik wil wel wat bedenkingen delen.

Er wordt zeker te weinig geld geïnvesteerd in onderzoek naar psychiatrische aandoeningen en hun behandeling, daar kunnen we het al over eens zijn. En we kunnen en moeten daar kwaad over zijn want het is erg discriminerend voor mensen met psychische aandoeningen (tov mensen met lichamelijke aandoeningen).

Er gaat in het algemeen trouwens een te klein deel van het gezondheidsbudget naar mensen met psychische aandoeningen, dus krijg je wachtlijsten, enz... Een groot onrecht eigenlijk, dat ook pijnlijk duidelijk is voor minderjarigen met psychiatrische problemen (die soms zeer ernstig zijn en lang zonder zorgen blijven).

Toch zijn er ook positieve evoluties: er zijn intussen zeker psychiaters die verder kijken dan medicatie, er zijn zeker "nieuwe" therapieën (vb. EMDR voor trauma), er is de beginnende terugbetaling van psychologen, het budget voor geestelijke gezondheidszorg lijkt toch te stijgen met soms een budget voor nieuwe initiatieven en extra geld voor bestaande projecten.

Het is misschien allemaal te weinig en te traag (die mening deel ik) en tegelijk wil ik de hoop niet verliezen (er zijn ook goede evoluties). Het is onze gezamenlijke taak (cliënten en professionals) om met veel vuur te blijven strijden voor een betere zorg voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Dat verdienen ze dubbel en dik!

Het ga je goed: ik wens je het allerbeste toe voor de toekomst. En dank voor je prikkelende vraag die mij ook weer wat vuur heeft gegeven :-).

Van harte,

Stephan