Vraag

We zitten muurvast. De zoon wordt op 21 maart 18. Vorige week heeft hij een zelfmoordpoging ondernomen (inname van 16 g Dafalgan). Hij weigert een opname en is terug naar school. Hij klaagt constant dat hij moe is.

De behandelende kinderpsychiater volgt hem in zijn keuze. De spanning in ons gezin is te snijden. De dochters hebben het moeilijk. Op de school hadden we een gesprek met directie en CLB. We komen allen tot hetzelfde: de bom tikt verder tot er een volgende explosie zal komen.

Wat nu? Moeten we uitkijken naar een andere dokter? We krijgen nu echt de indruk dat de dokter al 3 jaar te laks is geweest en nooit doortastend heeft opgetreden.

Antwoord

Beste,

Dit klinkt als een zeer moeilijke situatie. Een zelfmoordpoging met 16 gram Dafalgan is een ernstige poging.

Ik hoor veel machteloosheid in jullie verhaal. Een situatie waarin het met iemand duidelijk niet goed gaat maar waarin deze persoon zelf geen (bijkomende) hulp wil, is altijd zeer lastig. In de eerste plaats uiteraard voor betrokkene en familie. Ook voor hulpverleners is dit een moeilijke situatie die veel machteloosheid oproept.

In principe komt iemand die suïcidaal is ten gevolge van psychische problemen en hulp weigert in aanmerking voor een gedwongen opname. Soms is er geen andere optie om voldoende veiligheid te garanderen. Toch is dit alles behalve een gemakkelijke keuze. Een gedwongen opname kan een vertrouwensbreuk veroorzaken.

Bovendien kan een gedwongen opname niet altijd samengaan met een gedwongen behandeling. Ook tijdens een opname kan iemand behandeling blijven weigeren en niet alle problemen zijn op te lossen door het toedienen van medicatie onder dwang. Dit neemt niet weg dat in andere gevallen een gedwongen opname wel een keerpunt kan zijn en kan leiden tot positieve verandering.

Het blijft dus een complexe afweging van verschillende keuzes waarbij er geen garanties zijn voor wat uiteindelijk de beste keuze blijkt te zijn. Ik raad jullie aan om hier open over in gesprek te blijven gaan met jullie zoon en de behandelaar van jullie zoon om zo tot een gedragen beslissing te komen.

Veel sterkte!

Groeten,

Jeroen