Leen Baeyens wandelt met haar toen 13-jarige zoon en met hond Lola richting herstel. Ontdek mee het pad dat ze neemt en de drempels die ze over moet in deel 1 van een stukje herstelverhaal.

Modelhond

Het is half acht en daar staat ze ons, zoals elke avond, met grote puppy-ogen aan te kijken. Alhoewel ze geen hippe G-shock horloge in camouflagekleuren om de pols draagt, zoals haar ‘baasje Finn’, weet ze perfect hoe laat het is, en wij dus ook. Haar hele lijfje schudt enthousiast heen en weer en ze gaat voor alle zekerheid bij de keukenlade staan, zodat Finn niet zou vergeten om snoepjes voor haar, in zijn broekzak te steken. Onze hond is een modelhond. Alles voor wat lekkers. Zonder dat, is ze op slag alle commando’s verleerd. Ze zeggen wel eens dat een hond op zijn baas lijkt en omgekeerd. In het geval van Lola en Finn klopt dat ook. Allebei lekkerbekken, lief, speels, holderdebolder, waakzaam en trouw en met een gezonde dosis koppigheid. De aanhouder wint, haar witte staart is een wapperend vlagje. Geef jullie maar over, er zal gewandeld worden! Er is geen verstoppen aan. Ik doe de rugzak om met daarin een fles water en een drinkkommetje voor Lola, alsof we voor een eindeloos lange tocht vertrekken. Het is de gedachte die telt.

Een half uur wandelen lukt net

Een half uurtje haal ik net, zonder al te veel pijn in mijn spieren. Het is dus best een inspanning voor mij. Finn heeft dat goed begrepen en sinds hij een eigen smartphone heeft, als allerlaatste van zijn klas nota bene, heeft hij de ideale aanmoediging gevonden. Hij stelt de stappenteller in en om de tien minuten laat hij me weten hoeveel stappen we al gezet hebben. Ik verbaas me er telkens over hoeveel dat er eigenlijk zijn. Zo’n stappenteller die me vertelt hoeveel en welke stappen ik de laatste vier jaar al gezet heb, dat zou mooi zijn. Van waar kom je, waar sta je nu en wat heb je daar allemaal voor gedaan. Misschien moet ik dat idee wel eens voorleggen aan mijn zoon. Finn die ooit een auto voor onze katten in elkaar stak en hem ‘Vlooienbak 3000’ doopte, hij kan vast wel zoiets uitvinden! De ‘Ma’ke 2.0 app.’ Zou ik dan ook zo versteld staan van wat er op het schermpje verschijnt?

Gul van hart

Lola is aangelijnd en loopt voorop. Een beagle naast je doen lopen daar heb je heel veel snoepjes voor nodig. Onze jachthond volgt haar neus, hoe zou je zelf zijn? Het kan hier geen kwaad, we wonen op de boerenbuiten en auto’s passeren hier amper. Laat Lola maar sporen volgen, dat moet ongelooflijk spannend zijn. We stoppen even aan de braamstruiken en we plukken de donkerrode bessen ervan tussen, terwijl de hond wat staat te snuffelen. Er hangt een briefje in het struikgewas. ‘Pluk gerust een portie bessen, groeten, de edelhartenboer.‘ Ja, ik lees het toch juist. De herten staan nog niet op de weide, maar in september begint de bok te burlen, met een hele troep reeën rond zich. Een hels geluid zo vlak onder ons slaapkamerraam en dat voor minstens zes weken. Ik begrijp dus dat de hertenboer gul van hart is. Ik hoef niet te kijken op een besje meer of minder.

Snoep

Finn en ik volgen ons vaste spoor en slaan de veldwegel in, mijn mond nog vol. Lola besluit zich neer te zetten om haar ding te doen. Om de één of andere reden krijgt Finn op zo’n moment altijd ineens gigantische jeuk of geweldige dorst, hij moet dringend zijn neus snuiten of plots zijn veters beter strikken. Ik houd het poepzakje in mijn handen terwijl ik geduldig wacht tot onze dame klaar is. Ondertussen mag ik op Finn zijn theater toekijken. Ik raap alles netjes op en knoop het zakje dicht. En daar sta ik dan, terwijl Finn haar prijst en een snoepje geeft. Ik reik hem het zakje aan, hij is tenslotte het baasje. ‘Mama, ik heb echt mijn handen vol hoor.’ Tja, in de ene hand de leiband, in de andere hand zijn gsm. Ik zou dat kind zo eens kunnen overladen met een poepzakje. Ik begin te snappen hoe een pispaal zich voelt. Ook een snoepje voor mij was mooi geweest.

Koop Ik was een druppel of Kinderspel van Leen Baeyens

Bezoek Expo Kinderspel in Tienen nog tot eind september

Reageren kan met een mail aan Leen Baeyens via enbadiel@hotmail.com