Leen Baeyens wandelt met haar toen 13-jarige zoon en met hond Lola richting herstel. Het wantrouwen bij waarnemingen ebt niet zomaar weg, dat heeft tijd nodig. Deel 2 van een stukje herstelverhaal.

De les natuurkunde

“Hoe was het op school vandaag?” “Goed.” Elke dag hetzelfde antwoord. Ik stap maar over op een open vraag, dat lijkt me handiger. “Welke lessen heb je vandaag gehad?” Finn mompelt iets waar ik echt geen jota van versta. Ik herhaal mijn vraag nog eens en ik begrijp nog steeds niets van zijn binnensmondse woorden. Hij spreekt anders luid en duidelijk genoeg, zeker als hij iets nodig heeft. “Finn, ik heb het echt niet gehoord hoor.” “Ja, mama, de vieze les he!” De vieze les, ik kan mij niet herinneren dat dat een vak is dat ik ooit gevolgd heb, maar ik ben dan ook al lang van de schoolbanken af. “Waarover gaat dat dan, Finn?” “Ja, over de voortplanting he mama en over de eiersprong en zo.” Ik moet spontaan denken aan de eierkoeken die mijn mama me meegaf naar school en ik proest het bijna uit. Op je tong bijten Leen, die koeken hebben hier echt niks mee te maken! “De vieze les” staat dus voor natuurkunde. Ik vraag met een huppel in mijn stem waarom dat dan wel zo’n vieze les is. “Ja, mama, je snapt dat toch wel he, en daarbij die leerkracht roept de hele les.” Hoe kan je nu het wonder der menselijke voortplanting al roepend overbrengen aan die jonge gasten vraag ik me af? Straks hebben ze de helft gemist met alle mogelijke gevolgen van dien, stel je voor! Toch een hele verantwoordelijkheid voor die arme leerkracht, misschien vandaar het geschreeuw. Of wil ze het geproest voor zijn? Ik besluit op Didier zijn boodschappenlijstje eierkoeken te zetten, dat is een eeuwigheid geleden dat ik die geproefd heb en ik neem me voor om die map met “vieze lessen” eens in te kijken. Vragen staat vrij bij mij en ik zal het proper en met zachtheid overbrengen.

Er is een periode geweest dat ik het echt zag

Volgens Finn zijn telefoon hebben we al heel wat stappen gezet. Ik kijk naar de bungelende drol in het zakje. Tja, een vieze les, je zal het maar voor hebben! Kijk mama, daar zit een Pokémon!” Ik kijk rond, ik zie Finn, ik zie de weide met zonnebloemen, ik zie het pad dat voor me ligt, ik zie de struiken langs de kant en ik zie de hond, maar met alle goede wil van de wereld, ik kan geen Pokémonbeest bespeuren, in de verste verte niet. “Hier, deze is het, hij staat op mijn scherm, en daar moeten we hem vangen!” Hij wijst ergens vaag in de verte. Er is een periode geweest dat ik waarschijnlijk echt dat beest had kunnen zien en er nog achter gelopen was ook, om het te vangen voor mijn kind. Ik begrijp niks van dat hele spel en eigenlijk ben ik daar blij om. Lola speurt het baantje af. Er zit gegarandeerd geen vreemd wezen of ze was al lang aan het blaffen gegaan. Ik gun Finn zijn fantasie. Als de wereld leuker is met Pokémons, waarom ook niet. Geef ‘m mij maar zonder. We komen langs het maïsveld. Lola begint hevig te trekken aan de lijn. Als je haar nu loslaat spurt ze in volle vaart weg. “Kijk mama, daar loopt wat in het veld!” We vinden het allebei machtig, zo’n vluchtende haas die het veld over raast en zijn oren leken wel een beetje op die van de Pokémon die we moesten vangen. “Zag je dat mams?”

Wordt vervolgd

Koop Ik was een druppel of Kinderspel van Leen Baeyens

Bezoek Expo Kinderspel in Tienen nog tot eind september

Reageren kan met een mail aan Leen Baeyens via enbadiel@hotmail.com