Leen Baeyens wandelt met haar toen 13-jarige zoon en met hond Lola richting herstel. Schaamte en stigma wegen zwaar na een (gedwongen) opname en bemoeilijken de zoektocht naar wie je bent na dergelijke overrompelende ervaring. Deel 3 van een stukje herstelverhaal.

En hoe gaat het nu met jou?

We wandelen altijd in een vierkant. De twee zijden die langs de velden lopen, hebben we al op de teller staan. Hoewel mijn spieren tot nu toe soepel waren, beginnen ze zich op te spannen zodra we de plek met de houtstapel bereiken. Hier rusten we altijd even, hier begint ook de bewoonde wereld. Ik ben nog steeds niet happig op dit deel van de weg. Ik probeer een sigaret aan te steken met het poepzakje nog in mijn hand. Geen goed idee zo blijkt, mijn neus protesteert. Als het zaakje begint te stinken, moet je het ver genoeg van je afzetten. Dat geldt ook voor de sigaret zou Finn gegarandeerd droog repliceren, dus ik zwijg en plaats het zakje demonstratief op de grond. De vieze lessen zijn rijkelijk vertegenwoordigd vandaag, in geuren en kleuren. We zetten onze tocht verder en ik voel dat mijn passen onzekerder worden. Ik ben doodsbang om een buur tegen te komen. De vraag “en hoe gaat het nu met jou?” wil ik het liefste vermijden. Te gecompliceerd als ik eerlijk wil antwoorden. “Goed en met jou?” terugkaatsen is ook geen optie want dan geef ik misschien het startsignaal om naar een half uur gepalaver te moeten luisteren, waar ik op deze moment echt de energie niet voor heb.

Schaamte en stigma

Bovendien schaam ik me dood voor mijn immens toegenomen gewicht en vraag ik me nog steeds af wie er allemaal de politiecombi voor onze deur heeft zien staan, de dag dat ik gedwongen werd opgenomen. De stad heeft ogen en oren. Op het platteland telt dat dubbel. Dat heb ik al mogen ervaren bij de dorpskapster. Naast een brute knipbeurt krijg je er gratis en voor niks de sappigste nieuwtjes bij, zonder dat je een krant hebt moeten openslaan. Er wordt gezegd dat mensen snel vergeten, maar is dat ook werkelijk zo? Ik mocht ooit gezien worden. Nu zie ik er gehavend uit, daar kan niemand naast, ikzelf ook niet. Wie daar geen seconde wakker van liggen, zijn Finn en Lola en dat is hartverwarmend.

Wat kon ik vroeger? 

“Mama, als jij Lola even overneemt, dan zet ik een muziekje op voor ons, jij mag kiezen.” Die smartphone heeft al dienst gedaan, denk ik geamuseerd. Wat een zalig idee! “Zet maar Blackbird van The Beatles op, jongen” Ik zing zachtjes mee en voor we het zelf goed en wel beseffen, hebben we al 3/4e weg afgelegd. Ik heb het poepzakje gladjes verwisseld voor de leiband van Lola en hij heeft het nog niet goed door, vermoed ik. Twee dingen tegelijk willen doen, het is niet altijd simpel. Hoe ik vroeger met gemak 5 dingen tegelijk deed, ik weet het niet meer. Het liedje is ten einde en ik zie dat hij met opgetrokken neus vaststelt dat hij het plastic zakje in zijn hand heeft. Ik doe alsof mijn neus bloedt. Ik heb immers mijn handen vol met Lola. Ik lach bij mezelf. De vogel is gevlogen “baasje Finn!”

Wordt vervolgd

Lees ook de andere delen van dit herstelverhaal 

Koop Ik was een druppel of Kinderspel van Leen Baeyens

Bezoek Expo Kinderspel in Tienen nog tot eind september

Reageren kan met een mail aan Leen Baeyens via enbadiel@hotmail.com