Liesbet is ervaringswerker in Sint-Annendael in Diest. Deze  blog is geschreven in ‘corona-tijden’. Het begint met reflecties over zichzelf en verbinding en mondt uit in een korte reflectie over corona.

Wat zoek ik juist?

Deze blog wil ik met volgende vraag starten: “Ben ik in eerste instantie op zoek naar mijn eigen dromen, wensen en verlangens, en moet ik die eerst omarmen om te kunnen komen tot verbondenheid met anderen?” Waarschijnlijk de vraag van de kip en het ei…

Ontstaat verbondenheid naar aanleiding van een droom, wens of verlangen? Verbondenheid met onszelf eerst en daarna met anderen? Of met anderen eerst en daarna met onszelf? Er is geen ‘ik’ zonder ‘wij’. Identiteit krijg je immers pas als je deel van een groep bent. En dit maakt het op zich natuurlijk niet makkelijk.

Verbinding maken

Ik ben regelmatig zo’n deel van een groep. Sommige vormen een mooi geheel met een mooie verbondenheid, sommige minder. Verbinding, daar had ik het over, een ‘keyword’ in mijn leven. En toch, zelfs in de meeste groepen, heb ik -en anderen met mij- soms de neiging om het vreemde, de anderen uit te sluiten of slecht te vinden en dus ‘wij-zij’ meer te benadrukken. Dat is menselijk volgens mij, omdat je zo extra verbinding krijgt met de ‘wij-groep’ maar oh zo spijtig. Het doet mij denken aan pestgedrag, daar vind je die beweging ook. Is dit dan natuurlijk? En dan durf ik nog niet stil te staan wat dit doet met de uitgestotene. Is afzetten tegen het andere normaal?

Vaak denk ik dat je deze beweging vooral kan terugvinden in grotere groepen, omdat in grotere groepen moeilijker diepte en verbinding met respect voor het andere terug te vinden is. Behalve dan in herstelgroepen of in vriendengroepen, zul je misschien denken, maar hier neem ik deze beweging ook soms waar (en daar ben ik ook zelf schuldig aan), zij het dan voornamelijk met buitenstaanders (andere groepen).

Zelfliefde

Maar kom, zonder mij schuldig te maken aan zelfverheerlijking hoop ik dat verbinding me meestal aardig lukt als ik me goed voel, maar als het slecht met me gaat, is het moeilijk, al heb ik het dan juist nodig. Liefde en verbinding … zonder ben je niets, met voel je je de hemel te rijk. En ook hier: zelfliefde is het begin van alles, maar kan je het makkelijkste (of alleen?) krijgen nadat anderen van je hielden? Dus ook hier weer die vraag van wat was er eerst…

Verlies is één van de  momenten waar verbinding zo nodig is maar het ook moeilijk is voor mij omdat ik dat verlies wil verdrukken, niet wil voelen. De anderen (met andere meningen dan ik) moeten dit dan spijtig genoeg ontgelden. Dus de beweging vind ik ook (vooral als ik pijn heb) in mij. Ook op momenten dat je je herkent in iemand maar die herkenningskanten (van jezelf en van de andere) juist niet wil zien, zorgt dat voor verwijdering in plaats van verbinding.

Solidariteit, samenhorigheid en corona

Is het dan niet logisch dat deze tijden, die beheerst worden door corona, en de vele beperkingen die de strijd ertegen met zich meebrengen, verbinding bemoeilijkt. Maar net nu is solidariteit en samenhorigheid belangrijk. Je ziet ook initiatieven die dit willen versterken (en daar soms in slagen). De buren die samen klappen voor de zorgverleners, de mensen die elkaar helpen, …

Evenwicht in nabijheid en afstand lijkt voor mij persoonlijk moeilijk en misschien zelfs saai. Ik merk in deze coronatijden dat gemis aan prikkels en fysiek contact. We zitten nu allemaal in hetzelfde schuitje. We moeten allemaal dezelfde regels volgen en ons aan ‘social distancing’ houden en ik hoop stiekem dat we daardoor meer bewust worden van onze gelijkheid en verbondenheid. In deze tijden, waar we allemaal moeilijkheden ondervinden wat verbinding betreft, zouden we kunnen komen tot een globale verbinding, een universele verbinding zowaar.

Ik hoop dat ‘corona’ ons helpt om de kleine dingen meer te appreciëren en ons bewust maakt van onze verbondenheid. We moeten allemaal immers ons best doen om deze crisis te overwinnen en verliezen geen van allen graag onze dierbaren aan dit virus.

Ik wil dus graag afsluiten met een hoopvolle wens. Laat corona de geschiedenis ingaan als het begin van een bewustere samenleving met alleen ‘wij’ zonder ‘zij’, met onze gemeenschappelijke kwetsbaarheden, maar ook met onze verschillen. Zonder uitsluiting. Met respect voor elkaar. Verschillen maken de wereld boeiend en groeien mogelijk.