Nele is 34 jaar en maakte onlangs voor de tweede keer een psychose door. Tijdens haar eerste psychose, die drie jaar geleden plaatsvond, was ze euforisch. Ze dacht een oplossing gevonden te hebben voor wereldvrede en zou deze bekendmaken aan CNN, Donald Trump en Kim Jong-Il.

Politie

Ik zit in het kleine grijze zeteltje in de woonkamer. Mijn papa komt recht voor me op de salontafel zitten, zo zitten we op ooghoogte. De binnenkant van zijn knieën zitten tegen de buitenkant van mijn knieën. Zijn handen liggen op mijn schouders. Ik fluister non-stop: ‘de politie is me aan het zoeken, ze komen me halen.’. Ik heb opnieuw een psychose. Later die avond denk ik niet alleen dat de politie me zal arresteren, ik denk ook dat ze me zullen vermoorden. Ik ben nog nooit zo bang geweest.

Mijn harde werk voor niets

Acht maanden al ben ik aan de slag bij een nieuwe werkgever. Ik ben trots op mijn job en haal er veel voldoening uit, maar het zorgt ook voor stress. Ik heb een tijdelijk contract, dat onlangs nog verlengd werd. Maar ik wil ik alles perfect doen om uiteindelijk een vast contract te pakken te krijgen. De laatste weken wordt er geschoven met verantwoordelijkheden. Projecten waar ik aan werkte, gaan naar een nieuwe collega en ik krijg het gevoel dat al mijn harde werk voor niets is geweest. In een teamoverleg lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan het niet tegenhouden. Ik wil weglopen, maar ik lijk aan mijn stoel geplakt. Na het overleg neem ik de rest van de dag vrij.

De volgende dag ga ik naar mijn huisarts die me twee weken ziekteverlof voorschrijft. Nog een dag later doe ik een poging om uit het leven te stappen en beland ik met een diepe wonde in mijn pols in het Algemeen Ziekenhuis van Geel. Ik blijf heel rustig als een verpleegster de wonde hecht, maar op de dokter zijn vraag ‘hoe voel je je?’ antwoord ik niet. Omdat mijn kleren vol met bloed zitten krijg ik een ziekenhuisschort aan. Ik denk dat er nog wel onderzoeken zullen volgen, want ik heb tenslotte toch wel veel bloed verloren. Maar zelfs mijn bloeddruk wordt niet gemeten. Iemand komt binnen en zegt: ‘de procureur is verwittigd, je wordt gedwongen opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis’. Ik wil dit absoluut niet, en doe snel mijn broek en t-shirt aan want ik zit daar nog altijd bijna naakt onder dat schortje.

Geweld

Twee minuten later staat de politie aan de deur, een vrouw en een man. De man zegt: ‘We moeten je meenemen. Dat kan zonder geweld of met geweld.’. Ik zeg dat ik niet wil opgenomen worden waarop hij mijn arm achter mijn rug draait, me tegen de muur plakt en mijn handen op mijn rug boeit. Hij verplicht mij om op mijn knieën te gaan zitten. Ik werk niet mee, dus hij stampt mijn voeten onderuit en komt met zijn knieën op mijn rug zitten. Hij behandelt me als een beest, dus ik reageer als een beest. Ik roep ‘ga van me af, ga van me af!’ De handboeien zitten veel te strak, zijn knieën in mijn rug doen pijn en ik lig op de gang van de spoedafdeling met tientallen toeschouwers. Het enige wat ik nog kan doen is krijsen: Ga. Van. Me. Af! Hoe harder ik worstel en roep, hoe dieper hij zijn knieën in mijn rug duwt. Mijn mama is bij me en ziet alles gebeuren. Achteraf zal zij haar verhaal over die dag opschrijven. Ze schrijft: ‘mijn moederhart brak. Ik smeek de agent om mij met haar te laten praten maar die snauwt me toe dat ik mijn mond moet houden.’.

Standaardprocedure

Ambulanciers leggen me op mijn buik, met mijn handen op mijn rug geboeid op een brancard en binden me vast. Aan de sociale assistente in het psychiatrisch ziekenhuis vertellen we later hoe de arrestatie verlopen is. Zij antwoordt dat dit helaas vaak gebeurt. Zes dagen breng ik door op de gesloten afdeling van het OPZ in Geel, op de zesde dag bevestigt de vrederechter de gedwongen opname niet en mag ik naar huis. Twee weken later heb ik een psychose waarin ik doodsbang ben dat de politie mij opnieuw zal arresteren en vermoorden.

De manier waarop de politie me behandelde heeft een diepe indruk op me nagelaten. Ik ben ervan overtuigd dat het deels de psychose uitlokte. Het is absoluut niet oké dat we dit als normaal beschouwen. Zowel in het ziekenhuis als bij de politie krijgen we achteraf te horen dat tijd en geld ontbreken om het beter te doen. Daarom wil ik graag mijn verhaal vertellen. Dit kan niet, nooit. Als dit de standaardprocedure is, dan moet dat veranderen.

Hoe het nu met mij gaat

Hoe gaat het nu?

Het gaat goed. Ik ben nog altijd een beetje manisch. Momenteel voel ik me blij en heb ik tonnen energie, maar ik besef wel dat er een terugslag kan volgen. Gelukkig heb ik mensen rond me die me hierbij kunnen helpen.