Leen Verhaert schrijft opnieuw naar haar psychose. Of hoe psychose stilaan een gezicht krijgt en misschien wel voor sommigen herkenbaar wordt.
Kortsluiting, vrijdag 27/5/2016 om 16.30 leerde ik je kennen..
Erg onbeleefd, mij zo storen in bad ! Wat gebeurt er ?
Gebruik je electriciteit om mij op te warmen ? Halt, mijn handen en voeten
staan in brand. Help, je gaat dwars doorheen mijn hele lijf.
Houd op, ik moet stoom aflaten !
Ga je me nu uit bad tillen ? Ga je gang, ik ben vederlicht.
Laat me even. Verward, versuft. Slapen. Niet lang, ik ben zo terug bij je. Ik
heb wel wat vragen.
Hmm, die verschuiving in mijn hersenen voelt prima; het lijkt wel of mijn
bevattingsvermogen nu eindelijk op de juiste plaats zit. Een gevoel van
welbehagen, energie, schoonheid, gezondheid, intelligentie,
onvoorwaardelijkheid (is dat een woord ?), euforie…nog. Wat doe je
precies, Kortsluiting ?
Alles heeft zin, het klopt.
Mijn lichaam lijkt wel bezield met heerlijkheid. Ja, ik omschrijf het
belachelijk maar wij beschikken niet over vocabulair voor deze gesteldheid.
Psychotisch ? Ik weet het niet goed.
Manisch ? Misschien, wie zal het zeggen.
Deze extase is nu van mij. Ga jij maar slapen, Kortsluiting, dan houd ik me
bezig met het universum, het heelal, de kosmos, de zin van het leven.
Iemand moet aan de slag.
Alles heeft zin, het klopt, de puzzelstukken vallen in elkaar. Er heerst alleen
nog maar balans. Waarom zag ik dit niet ?
Slaapwel
Leen
Reacties: