Pieter neemt ons mee in zijn verhaal en toont aan hoe bepaalde competenties bij hem hersteld zijn door zijn psychose. Klinkt dit tegenstrijdig? Lees Pieters bijzondere bijdrage. Alvast een unieke en boeiende ervaring. 

Geen hoop meer

Tiental jaren geleden ging het helemaal niet goed. Na jarenlang tevergeefs gevochten te hebben tegen een psychische kwetsbaarheid zag mijn toekomst er uitzichtloos uit. Hoe kon dit ooit nog goedkomen? Ik had een manische psychose achter de rug. De psychiater zei: “Probeer je met je lot te verzoenen”, en hij schreef me zware antipsychotica voor. Ik had niets meer omhanden. Ik woonde beschut in een dorpje ergens weg van de wereld. Ik kwam daar maar zelden buiten, hooguit een paar keren per jaar en dan moest ik nog met de wagen gehaald worden. Ik verwaarloosde mijn fysieke gezondheid. Door concentratiestoornissen waren zelfs lezen en televisie kijken te moeilijk geworden.

Het dieptepunt kwam toen mijn termijn van Beschut Wonen er op zat en ik alleen op een studiootje terechtkwam. Door de stress deed ik niets anders dan eten. Ik verzwaarde en woog uiteindelijk meer dan 115 kg. Diabetes was het onvermijdelijke gevolg. Geluk was een verre herinnering. Hoop kende ik niet meer. Een familiale helpster kon dit niet langer aanzien. Ze zei: “Jij moet hier weg”. Na een tijdje bij ons mams gelogeerd te hebben en afstand te nemen, nam ik de beslissing te verhuizen.

De psychotische crisis

Door die verhuis zat ik tijdelijk zonder psychiater. Van de endocrinoloog moest ik stoppen met antipsychotica, die waren slecht voor mijn diabetes. Voor mij een gevaarlijke cocktail: ik werd manisch. Opeens lukten dingen die voordien niet meer konden. Alles barstte in alle hevigheid los nadat het al die jaren onderdrukt was. Ik begon terug het openbaar vervoer te gebruiken. Met bus en trein reizen was geen probleem meer. Ik zat al snel over heel Europa en nam het vliegtuig zoals men de tram neemt. Mijn fysieke gezondheid nam ik ook in handen. Dagelijkse stevige wandelingen en 3 keer per week fitness. Mijn maaltijden kwamen steeds uit de stoomkoker. Ik vermagerde 30 kg. Ik had geen klein ongestructureerd leventje meer. Integendeel, ik was heel actief. Ik was geïnteresseerd in de herstelbeweging en volgde studiedagen, symposia, congressen. Ik begon hierover een website, en die was zelfs een bescheiden succes. Na al die jaren eenzaamheid leerde ik terug mensen kennen. Ik had opnieuw een vriendin.

Maar bij al die positieve evoluties volgde ik ook een brokkenparcours. Zoals dat gaat bij psychoses was ik me daar niet van bewust. Ik kwetste mensen, ook degenen die om me gaven. Ik had een kort lontje en het minste maakte mij kwaad. Ik verspilde veel geld. Ik leefde zo intensief dat mijn omgeving zich bezorgd afvroeg of ik niet beter zou worden opgenomen. Ik had wanen dat de wereld zou vergaan en dat ik me daartegen met alle middelen moest beschermen.

En nu?

Die manische psychose duurde meer dan 2 jaar. Vele positieve evoluties zijn gebleven. Vliegtuigen zijn het niet meer, maar ik neem nog steeds dagelijks de trein of de bus, niet meer naar bijv. Oost-Europa, maar nu naar ons mams of mijn vriendin. Mijn gewicht is terug wat hoger, maar ik ga nog steeds 3 keer per week fitnessen. Ik heb nog steeds een zinvolle dagbesteding, niet overvol, maar genoeg om mij structuur te geven. Die vriendin en ik zijn nog steeds samen, maar we zien elkaar nu wat minder. Ik kan terug televisie kijken en lezen. Ik heb de brokken proberen lijmen waar ik kon. Ik ben terug beschut gaan wonen, nu zonder eindtermijn.

De psychose bracht bijkomende ongemakken. Ik kan niet meer tegen drukte. Sociale contacten vind ik minder belangrijk. Groepsactiviteiten doen me niks meer. Ik heb niet zoveel initiatief meer. Maar ik kan me wél terugtrekken met een goed boek. Ik kan naar een spannende film kijken. Of ik doe een korte vakantie met mijn vriendin. Ik voel me daar goed bij. Er zijn momenten van klein geluk.

Voortschrijdend inzicht

Nadien bekeken denk ik dat ik al die ongelukkige jaren in een diepe depressie zat, uitgerekend door de zware antipsychotica. Ze drukten me volledig naar beneden. Ze waren een betonnen bunker die rondom mij was gegoten. Er viel niet door te komen. Door toeval, dat ik die antipsychotica moest stopzetten, ontplofte heel die bunker en kwamen al mijn gevoelens en verlangens in alle hevigheid vrij. Het was een zeer krachtige tegenbeweging.

Dit is geen pleidooi om zomaar te stoppen met antipsychotica. Ik neem opnieuw antipsychotica maar in een vorm en dosis die voor mij beter geschikt zijn. Indien u overweegt te stoppen met anti-psychotica, bespreek dit dan altijd met uw behandelaar. Maar in deze specifieke situatie in mijn leven was het zinvol.

Meer lezen over herstel kan via deze link