Wie ben je? Kan jij daar vlot op antwoorden? Is jouw CV een adequate respons op deze vraag? Ik doe een poging om een antwoord te formuleren, op de vraag ‘wie ben ik?’. Een vraag die doorheen een leven regelmatig de kop op steekt. Het antwoord is dan ook niet statisch, het evolueert. Zoals dat ook gaat met de rollen die we opnemen in ons leven.

Er zijn rollen die je gratis krijgt.

Ik ben een dochter, een zus van drie broers, een kempenaar. Er zijn ook rollen waar je min of meer bewust instapt, zo ben ik een partner en een mama. Lang geleden, was ik een paar maanden een bibliothecaris (echt waar), een paar jaar een uitzendconsulente en vele jaren bankier. Rollen waarin ik verplicht was om volwassen te worden, vaak tegen beter weten in.

De beste tijd van mijn leven bracht ik door in een rol als expat. Een spannende periode die heel wat overtuigingen in een ander daglicht plaatste.

Verschillende nieuwe rollen drongen zich zomaar op.

Plots was ik Belg, Europeaan, polyglot, huismoeder, bevoorrecht. Ik woonde in een land waarvan ik de taal niet verstond. Elkaar niet verstaan, heeft zo zijn voordelen, maar daar gaat het hier niet over. Na vier jaar wachtte een grote uitdaging, re-integreren in eigen land met 3 kinderen, terwijl manlief nog een paar jaar achterbleef. Mijn rollen waren ondertussen aanzienlijk uitgebreid, ik botste met mijn omgeving, ik sprak als het ware een ander soort Nederlands. Ik had moeite met aansluiten en voelde me voor het eerst vreemd in eigen land. Ik ontwikkelde empathie voor alleenstaande moeders, voor anderstaligen en empathie voor mensen die om wille van allerlei redenen emigreren, hun land achterlaten. Ook mijn rol als bankier paste niet meer bij wie ik op dat moment was.

Op zoek naar een nieuwe rol, schreef ik me in, in een opleiding tot coach.

Na een paar jaar leken alle puzzelstukken in elkaar te vallen en startte ik als zelfstandig loopbaanbegeleider. In de rol van coach voelde ik me als een vis in het water. Op een moment dat je denkt dat er niet zoveel rollen meer te ontdekken zijn, verrast het leven opnieuw. Ik kreeg een kortsluiting in mijn hoofd.

Alle vertrouwde rollen verdwenen naar de achtergrond.

Ze moesten noodgedwongen plaats maken voor rollen als psychisch kwetsbare, struggelaar, psychoot, bi-polaire. Een regelrechte aanslag op mijn identiteit. Voor het eerst ervoer ik wat het was om kwetsbaar te zijn, om niemand te zijn, om labiel te zijn, om onbetrouwbaar te zijn en vooral om afhankelijk te zijn van anderen. Gelukkig heeft elke medaille een keerzijde en bracht deze enge ervaring voortschrijdend inzicht. Ik werd stap voor stap vrijwilliger, ervaringsdeskundige, spreker, blogger, schrijver en zelfs een auteur omdat ik ‘Zintuig verzint’ schreef.

Je leest hier een heleboel zaken die je niet in mijn Curriculum Vitae terugvindt. Misschien moeten we die CV ook maar eens heruitvinden? Wat ik nu eigenlijk wilde vertellen in deze blog is dat ik vanaf 1 september dit jaar Webredacteur word van Psychosenet België.

Een nieuwe rol!

Als je over jezelf praat, maak je naar het schijnt dopamine aan. Ik voel me gelukkig.

Leen