Kaat is psychosegevoelig. Maar hoe raak je uit zo een psychose? In deze blog vertelt Kaat hoe een Reality Wall haar weer naar de werkelijkheid kon brengen. Haar Reality Wall én haar vrienden. Een ode aan de vriendschap.

Mijn tweede psychose. Ik werd opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis in Duffel. Lotgenoten, samen op een afdeling. En toch was ik alleen, compleet van de wereld. Ik was mijn identiteit kwijt. Mijn werkelijkheid. Daarom leerden hulpverleners me een Reality Wall maken.

Elke keer als er iemand van het thuisfront op bezoek kwam, had die wel iets bij zich. Mijn beste vriendin Veerle bracht een plantje mee. Het plantje zette ik op mijn kamer. In mijn kamerdeur zat een klein raampje. Telkens ik voorbij mijn kamerdeur wandelde, zag ik dat plantje. ‘Ja dat is juist, Veerle is hier langs geweest. Dat is mijn werkelijkheid.”

Dàt is mijn werkelijkheid

De kinderen brachten tekeningen mee. Een kaartje met een lief tekstje van mijn man Koen. Ik gaf ze allemaal een plekje op mijn Reality Wall. Ook de spreuken, want opvallend genoeg had iedereen die op bezoek kwam wel een beeldende uitspraak bij zich: “achter elke grijze wolk zie je een gouden randje”. De spreuken hielpen me om bij de werkelijkheid te blijven. “Dat is juist, Annemie is hier geweest en die had die spreuk bij.” Dàt is mijn werkelijkheid.

De Reality Wall zou er ook niet zijn zonder mijn vrienden. Ze brachten spulletjes mee. Spulletjes om de eenzaamheid te verdrijven. Ik miste vaak de geborgenheid van het thuisfront. Ik zat en lag vaak alleen op mijn kamer. De leefgroep gaf me teveel prikkels. En dan was er de oude slobbertrui van Veerle, mijn beste vriendin uit mijn geboortedorp. De kussensloop van Koen, mijn man. Een sjaaltje van Sas, mijn beste vriendin uit de wijk. Een zelf samengesteld rustgevend geurflesje van Annemie, en een oude vest van Siska, beide ook goeie vriendinnen. Ik koesterde die dingen. Ik nestelde me erin. Die oude en nieuwe spullen behoorden tot mijn werkelijkheid. Dat hielp!

Ode aan de vrienschap

Mijn vrienden, hun spulletjes, mijn Reality Wall. Ze hebben me geholpen. Ik ben erdoor geraakt. We zijn nu 3 jaar verder. Ik heb het moeilijk gehad. Ups en downs. Nooit donkere gedachten, dat niet. Maar heel passief. Rust. Van mijn bed naar mijn zetel. Nu ben ik al enkele maanden stabiel. Ik voel me zelfs terug energiek en heb veel leuke activiteiten. Ik moet wel blijven doseren en mijn grenzen bewaken. Therapie volgen. Medicatie nemen. Maar dat lukt en ik voel me er goed bij. Dankzij de Reality Wall maar vooral dankzij mijn vrienden.