Kaat is psychosegevoelig. In deze blog vertelt ze over haar slapeloosheid, manische nachtmerries en haar volledige diagnose.

Het is nu zaterdag 15/02/20. Ik verwerk op de laptop wat ik de laatste dagen naar mezelf heb gemaild. Ik stel bewust het schrijven van deze blog een of twee dagen uit, want wat ik donderdag nacht naar mezelf heb gemaild krast me in mijn ziel. Ik durf het nog niet teruglezen. Ik had schrik om het terug te beleven. Zo ontstaan de meeste van mijn blogs: ik mail naar mezelf en reply er dan 20 keer op, wat in me opkomt, het vloeit uit mijn vingers. De woorden poppen op in mijn gedachten. Ik heb nu nood aan rust. Maar ik kan afronden, ik heb alles waar ik mee zat naar mezelf gemaild. Ik kan rusten nu. Ik kan lossen. Schrijven is nog steeds lossen voor mij. Allé replies moeten nu nog netjes in een doorlopende tekst komen. Waar ik zo bang voor ben om terug te herbeleven, kan wachten tot morgen of overmorgen.

Planning

Donderdag 13/02/20. Eerste sessie begeleiden van een lotgenotengroep: ik was overenthousiast, had echt een energieboost. Ik wou direct ’s avonds mijn notities verwerken in Word. Ik weet dat dat één van mijn valkuilen is, dat ik meteen aan de slag wil gaan. Maar ik schup de put dicht en besluit dat ik vanavond enkel nog ga koken en rusten. Maar ik moest om 19u en om 21u de meisjes naar de scouts brengen en halen. Mijn man Koen is net op shortski vertrokken, dus kan hem niet inschakelen.

Ik kreeg een mail over samen groeien (onze lotgenotengroep) en wou er direct op reageren. Dat heb ik dan ook gedaan. Ik zag dat ik nog een mail had gekregen. Ik had ontzettend veel taakjes op vrijdag. Daarom heb ik een planning gemaakt voor die dag, waaronder die tweede mail beantwoorden. Op vrijdag komt mijn poetsvrouw. Ik zorg er altijd voor dat de badkamer is opgeruimd, zodat zij om kwart voor 8 alvast kan starten. Dan ruim ik de rest van het huis op. Opruimen stond dus ook op mijn lijstje.

Ik had gehoopt nog een half uur te kunnen rusten met muziek, voor ik de meisjes moest gaan halen. 10 minuten heb ik kunnen rusten. In de auto heb ik uitgelegd aan de meisjes (ondertussen 15 en 17 jaar) dat ik twijfelde of ik nu nog de badkamer zou opruimen, of morgen om 6 uur op te staan. Mijn oudste stelde meteen voor dat zij dit met haar zus zou doen, zodat ik kon gaan slapen. Temesta bijgenomen, goed ingeslapen.

Slapeloosheid

Om 12u was ik al terug wakker. Ik heb een spastische blaas, dus ik mag niet teveel drinken overdag. Toch had ik tijdens de cursus teveel gedronken. Het is nu 4u en ben nog wakker. Ik heb dan mijn dekens naar beneden genomen. Als ik verander van slaapplek, val ik meestal gemakkelijker in slaap.

Medicatie bijgepakt. Dat hielp voor geen vin, ik bleef heftig. Ademhalingsoefeningen gedaan, maar mijn gedachten dwaalden telkens af.

Rond 2 uur ben ik dan maar begonnen met lijstjes te maken met wat ik de komende dagen stuk voor stuk moest doen. De avond voordat mijn poetsvrouw komt, heb ik altijd een slechte nacht. Ik wil goed doen voor haar, zodat ze blijft. Ze is nog maar pas hier begonnen. Nieuwe poetsvrouwen geven me altijd stress. Het moet klikken. We hebben met ons 6 nogal een groot en ingewikkeld huis. Niet iedereen kan daarmee om. Daarom hebben we in het verleden al veel poetsvrouwen gehad.

Ik probeer terug te gaan slapen. Ik rook nog een sigaretje en neem een biertje. Dat is een vollédig foute coping-strategie. Bier drinken om beter te kunnen slapen. Dat ga ik niet meer doen, dat zou wel eens het begin van een verslaving kunnen worden. Om half 4 verwerk ik toch nog mijn enthousiasme over de sessie in Word. Dan probeerde ik nog 2u te slapen. Is me ook niet gelukt. Ik had dus enkel van 10u tot 12u geslapen. Hoe zou ik in godsnaam de drukke dag doorkomen vrijdag?

Manische nachtmerries

Vrijdagnacht. In mijn dromen heb ik manische nachtmerries. Dit is al een tijdje zo, daar heb ik al over geschreven. Maar vannacht kwam ik tot de ontrdedderende conclusie dat ik in mijn dromen ook stemmetjes hoor. Zij zeggen dan bijvoorbeeld kom, word wakker want straks wordt er wat uitgedeeld. Ze zeiden me ook: allé, waar liggen je oorstoppen je bent ze kwijt, ga ze zoeken.

Ik ben helemaal van mijn melk! Raak helemaal in paniek, echt een eng gevoel. Ik dacht: ik zal nu ook toch niet schizofreen geworden zijn?!

Het is nu pas dat ik me er bewust van ben, maar dat is al langer aan de gang. Al heel lang zelfs. Ik weet totaal niet wanneer dit begonnen is.

Misschien toch mijn vrijwilligerswerk bij het dienstencentrum stopzetten? Teveel hooi op mijn vork? Of ligt het aan de intellectuele uitdaging die ik zocht? Komt dat teveel binnen in mijn ziel? Ik twijfel bang.

Het is nu zaterdag. Ik heb net een mail gestuurd naar de coördinator van het dienstencentrum dat ik niet meer voor hen kan werken. Ik heb gevraagd of ik maandag of dinsdag even kan langskomen om het te duiden.

Ik neem het plan op om een slaapboekje bij te houden. Want nu heb ik het gevoel dat ik wéken goed heb geslapen. Behalve de afgelopen 2 nachten dan. Maar ik ben misschien al vergeten dat ik tussendoor ook onrustige nachten heb gehad.

Nieuwe plannen die me hopelijk terug rust gaan brengen. Nu ik de blog aan het verwerken ben, voel ik me rustig. ’s Nachts is alles dramatischer dan overdag. Kijk naar het lijstje van vrijdag. ’s Nachts leek me dat onoverkomelijk, maar ik heb overdag rustig maar zeker alles netjes afgewerkt. Ik had dus nog tijd om wat in de zetel te gaan liggen met mijn rustige muziek.

Bipolaire stoornis van het schizo-affectieve type

Een week later zag ik ineens het licht. Ik had ooit op een verslag van Jacqueline mijn volledige diagnose gelezen. Bipolaire stoornis van het Schizo-affectieve type. Ik ben die term gaan opzoeken. Blijkbaar is mijn hoofddiagnose bipolair, ik schommel tussen stabiel en hypomanisch. Maar daarnaast vertoon ik ook, in mindere mate, schizofrene kenmerken.

Allemaal moeilijk te verwerken, weer een harde noot om te kraken, weer een aanvaardingsproces doormaken.

We zijn nu 25/02 en het gaat beter met me, opnieuw een beetje slaapmedicatie verhoogd op aanraden van Jacqueline. Slaap beter, sta nog altijd een beetje hevig, soms zelfs wat hyperhappy. Maar door minder hooi op de vork, en mijn taakjes in lijstjes te zetten op mijn gsm, kan ik overdag rustig die taakjes afwerken. En ik slaap al terug iets beter. Ik heb ook veel geschrapt in mijn agenda. Ik schup mijn valkuilen dicht.

Ik ben op de goeie weg!