Naar aanleiding van Werelddag Suïcidepreventie (10 sept), ontving de redactie van PsychoseNet een moedige, beklijvende blog. De werelddag is ondertussen voorbij, echter de pijn die sommigen doorstaan blijft ondraaglijk lang doorgaan.
Deze gastblogger roept op om ‘samen het verschil te maken’. “Laten we als samenleving stappen zetten om bewuster te zijn van de geestelijke gezondheid van anderen en om een ondersteunende omgeving te creëren waarin iedereen kan gedijen”, klinkt het. Woorden die we ter harte moeten nemen. Team PsychoseNet trekt mee aan de kar van zelfmoordbewustzijn!
Een gevecht tegen pesten, eenzaamheid en zelfmoord
Mijn jeugd begon als een idyllisch verhaal in een liefdevol gezin, met twee zorgzame ouders en broers en zussen waar ik altijd op kon rekenen. Op school had ik veel vrienden en werd ik beschouwd als een ‘social butterfly’. De toekomst leek vol mogelijkheden te zijn en ik straalde van zelfvertrouwen.
De verwoestende kracht van pesten
Maar toen kwam de adolescentie en begon de nachtmerrie die nooit leek te eindigen. Terwijl ik probeerde met iedereen bevriend te zijn, botste ik op sommige vriendengroepen die dat niet zo waardeerden. Ze wilden dat ik me aan één groep bond, en toen ik dat weigerde, begonnen ze met roddels en leugens.
Langzaam maar zeker keerden mijn vrienden zich tegen me. Ze draaiden hun rug naar me toe, en ik werd een paria in mijn eigen vriendenkring. Ik probeerde te bewijzen dat de roddels niet waar waren, maar hoe harder ik probeerde, hoe erger het werd. Van een populair en sociaal persoon op de speelplaats, veranderde ik in iemand die elke pauze in eenzame isolatie op het toilet doorbracht.
De schadelijke kracht van woorden
De roddels en pesterijen op school waren ondraaglijk. Ik hoorde de scheldwoorden en beledigingen elke dag weer, alsof ze in mijn hoofd gegrift werden. Mensen noemden me lelijk, dom, dik en zelfs dun… Elke pauze werd een beproeving, en ik voelde me gevangen in een donkere put.
De geestelijke marteling begon zich te manifesteren in zelfbeschadigend gedrag. Ik zocht een uitlaatklep voor mijn innerlijke pijn en begon mijn eigen lichaam te verwonden. Mijn armen waren, van hand tot schouder, bedekt met bloederige striemen, en ik droeg lange mouwen om ze te verbergen.
De eenzaamheid van wanhoop
Jarenlang worstelde ik in stilte, in de overtuiging dat ik alleen op deze wereld was. Ik wist niet meer wie mijn vrienden waren en wie mijn vijanden. Toen ik in de spiegel keek, zag ik alleen nog maar de lelijke clown die anderen van me hadden gemaakt.
Het dieptepunt kwam op een dag toen een groep jongeren me omsingelde op weg naar het toilet – mijn enige toevluchtsoord. Terwijl ze naar me wezen en schreeuwden, gooide iemand een steen naar mijn hoofd. Pas toen besefte ik hoe diep ik was gezonken.
De verlossende hulp
Waarom grepen de opvoeders op school niet in? Op een dag werd ik zelfs omver geduwd op de speelplaats, en mijn instinct was om weg te rennen. Ik rende, weg van de pijn, recht naar de schoolpoort, door de schoolpoort, met de gedachte om onder de eerste vrachtwagen te springen. Gelukkig kwam een opvoeder net op tijd en bracht me terug naar school. Mijn ouders werden gebeld, maar er werd niet over gesproken. Het leven ging gewoon door, alsof er niets was gebeurd.
Op een andere dag, toen ik op weg was naar de bus, werd ik bedreigd met een mes. Als ik mezelf niet van kant zou maken zouden zei dat doen vertelden ze me, daarna liepen ze gewoon weg. Thuis haalde ik een slijper uit elkaar en drukte het op mijn pols. De pijn voelde als een bevrijding, een uitweg uit mijn innerlijke hel. Ik sneed dieper en dieper, tot mijn armen bedekt waren met littekens. In de zomer verborg ik mijn geheim onder lange mouwen. Maar op een dag, in de klas, gleed een deel van mijn mouw omhoog. De lerares merkte het op en nam me mee naar de gang. Voor het eerst in jaren vroeg iemand hoe het met me ging. Ik kon alleen maar huilen.
De school en mijn ouders namen mijn situatie serieus. Ze besloten dat ik niet langer naar dezelfde school hoefde te gaan. De laatste maanden van het vierde middelbaar bracht ik door op afstand, in de hoop op een nieuwe start. Ik veranderde van school, maar de schaduw van mijn verleden bleef me achtervolgen.
Een trauma erbij
In het vijfde middelbaar werd ik verkracht, een ervaring die me dieper in de duisternis duwde. Ik vertelde mijn ouders dat ik niet meer veilig voor mezelf was en dat ik zelfmoord wilde plegen. Ik werd daarom opgenomen in een jeugdpsychiatrie, waar ik niet alleen met mijn eigen demonen vocht, maar ook getuige was van hoe andere jongeren daar wegkwijnden. De behandeling was verre van ideaal, en ik had het gevoel dat ik er alleen maar slechter aan toe was.
Een nieuwe start?
Uiteindelijk veranderde ik van school en ging naar een internaat aan de andere kant van de provincie. Hier dacht ik dat niemand mijn verleden kende, maar de schaduw van mijn trauma’s bleef me achtervolgen. Het ging beter, maar het was slechts een tijdelijke opluchting. In het zesde middelbaar haalden mijn trauma’s me in en pleegde ik mijn eerste zelfmoordpoging op het internaat. Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, hoorde ik de klok tikken en realiseerde ik me dat ik leefde. Jammer.
Nog geen week in het hoger onderwijs ondernam ik mijn tweede zelfmoordpoging. Ik nam afscheid van mijn familie via SMS. Slikte hopen slaapmedicatie. Terwijl politie de deur open probeerde te rammen werd alles zwart. Op dat moment voelde ik vrede. Eindelijk.
Toen ik na enkele dagen ontwaakte in het ziekenhuis en mijn familie om me heen zag – mijn broer die aan de voet van mijn ziekenhuisbed lag te slapen, mijn moeder die me aanstaarde met een bezorgde blik – besefte ik dat ik het mis had. Er waren altijd mensen die van me hielden, zelfs als pesters het tegendeel beweerden.
Niemand is echt alleen.
Tips voor iedereen
- Wees lief voor anderen: onthoud dat vriendelijkheid en medeleven het verschil kunnen maken in iemands leven. Een simpele daad van vriendelijkheid kan iemand’s dag veranderen.
- Verbetering van de Geestelijke Gezondheidszorg: onze geestelijke gezondheidszorg moet beter worden. Toegankelijke en empathische behandelingen zijn van cruciaal belang voor mensen die worstelen met geestelijke gezondheidsproblemen.
- Zoek hulp: als je jezelf of iemand anders in een crisis ziet, zoek dan onmiddellijk hulp. Praat met vrienden, familie, of professionele hulpverleners.
- Blijf praten: Het delen van je gevoelens en ervaringen kan enorm therapeutisch zijn. Het kan ook anderen aanmoedigen om hun eigen verhalen te delen en de stigma’s rond geestelijke gezondheid te verminderen.
- Weet dat je niet alleen bent: onthoud dat je nooit alleen bent, zelfs als het voelt alsof je dat wel bent. Er zijn mensen die om je geven en klaar staan om te helpen. Ik geef om jou.
Zelfmoord 1813
Je kan steeds terecht op 1813.be wanneer je jou zorgen maakt over iemand in jouw omgeving of zelf met zelfmoordgedachten zit. Deze website is ook 24 uur op 24 uur gratis te raadplegen. In het online e-spreekuur van PsychoseNet kan je anoniem vragen stellen aan verschillende experten.
Werkgroep Verder
Wanneer je geconfronteerd werd met zelfdoding kan je steeds terecht bij de Werkgroep Verder. Zij bieden online hulp via een forum waar ervaring, problemen en vragen uitgewisseld kunnen worden. Deze organisatie maakt deel uit van het 1813 Zelfmoord platform. Samen met dit platform werken ze aan de pre- en postpreventie van zelfmoord waarbij ze in het bijzonder de zorg voor nabestaanden organiseren en coördineren.
Reacties: