Is zelfverwonding om aandacht vragen? Een groot misverstand is dat zelfverwonding dient om aandacht te vragen, terwijl het vooral een manier is om met negatieve gevoelens, gedachten, en/of stress om te gaan. 

Ik was een aandachtshoer

Hoi, kent u me nog? Van toen het slecht ging met me? En ik uw favoriete aandachtshoer was? Ik sneed uw appelsien in stukjes want ‘ik was daar goed in’. Ik verwondde mezelf voor de aandacht, terwijl ik quasi alle snijwonden op onzichtbare plaatsen zette, zodat u het niet zou zien. Zodat ik onzichtbaar kon zijn. Ook tijdens de turnles, waarbij ik als enige lange mouwen droeg.
Quasi iedere discussie eindigde in ‘ga jezelf gaan snijden’ en mijn mouwen werden te pas en ten onpas onhandig omhoog getrokken om toch maar te zien of er iets te zien was. Soms werden de bloedvlekken op mijn kledij gezien, die ik er in de toiletten probeerde af te schrobben. De innerlijke pijn was zoveel erger dan die van de wonden. Maar die van uw woorden ook.

Ik werd psychotisch, om niet naar school te hoeven gaan natuurlijk

Later werd ik psychotisch. Knalpsychotisch. En dat deed ik natuurlijk voor de aandacht. Om niet naar school te hoeven gaan. Om gezien te worden. Enzovoort. Ik leefde quasi in een kille isoleercel. Geloof me, dit doe je niet voor de fun. Dit wordt met jou gedaan om te voorkomen dat je uit een raam springt. Want ik was er heilig van overtuigd dat ik hiertoe in staat was. Ik kon vliegen, dat was ik zeker. En niemand zou me tegenhouden. Wanen en hallucinaties kwamen en gingen. Ik werd president van Amerika. Ik werd Jezus. Ik kon herrijzen uit de dood. Enzovoort.

Dankzij het snijden en branden kreeg ik even rust

Het mezelf pijn doen bleef. Zeker omdat ik ervan overtuigd was dat er geheugenkaarten onder mijn huid zaten die mijn doen en laten controleerden en probeerden te beheersen. Ik zocht die kaarten en tegelijkertijd probeerde ik de felle drukte in mijn hoofd te temperen. Dankzij het snijden en branden kreeg ik eventjes rust in mijn gedachten en de stemmen.
Zo verbleef ik vele jaren in psychiatrische ziekenhuizen, waar soms ook minachtig gedaan werd over de zelfverwonding. Als een verpleegkundige zegt: ‘als je aandacht nodig hebt, kom het dan gewoon zeggen’, dan breek je toch wel als mens. Zeker als je ernstige wonden zelf moeten verzorgen omdat er geen aandacht aan mocht gegeven worden. Geloof me, zonder verpleegkundige opleiding is het niet evident om te knoeien met brandwondenzalf en verband.

Tussenkomsten waarbij ik gezien werd als kwetsbaar in plaats van kwetsend

Gelukkig waren er heel veel mooie en milde ervaringen en tussenkomsten. Waarbij ik gezien werd als kwetsbaar in plaats van kwetsend. Waarbij voor me gezorgd werd. Maar verder wens ik u het allerbeste. Liefs,

Uw favoriete aandachtshoer

Julie heeft een eigen site. Meer blogs van haar op PsychoseNet:

De schade na manie

Van opname naar opname? Heeft het nut?

Na de winter komt de lente

Minder label, meer mens? Of juist niet?