Julie heeft een psychosegevoeligheid. In deze blog vertelt ze over haar opname en hoe er daarna nog twintig volgden … ‘Heeft het nut?’ vraagt Julie zich af.

Wat deed ik daar in hemelsnaam?

Toen ik op mijn vijftiende voor het eerst werd opgenomen, wist ik gelukkig niet dat er nog exact twintig opnames zouden volgen. Zowel crisisopnames van drie dagen als behandelopnames van een half jaar. Tussen mijn vijftiende en achttiende spendeerde ik vijftien maanden in de psychiatrische kliniek en miste ik drie jaar middelbare school. Achteraf bekruipt mij het gevoel van: ‘wat deed ik daar in hemelsnaam?’

Waar werkten we naartoe?

In veel gevallen is een opname echt nodig, dat zal ik zeker niet ontkennen. Acute psychose, suïcidaliteit, enzovoort. Vaak is het nodig om in een veilige en extra ondersteunende omgeving te verblijven. Zo was het ook bij mij. Alleen moet er volgens mij een doel zijn, iets om naartoe te werken, een idee van wat nodig is om weer vooruit te kunnen.

Veel van mijn opnames bestonden onder andere uit praten en pillen slikken. Dit naast (gelukkig) nog heel wat andere therapieën. Maar meestal waren er geen concrete behandeldoelen of andere zaken om naartoe te werken. Mijn opname bleef maar duren, ik miste heel veel zaken die een ‘gewone’ tiener op die leeftijd beleeft. Ik verbleef in de psychiatrische kliniek en dat was het zowat. Ik slikte mijn pillen, deed wat er gevraagd werd. Maar Joost mocht weten wat er aan de hand was en waar we naartoe wilden werken. Ik zag geen toekomst.

Ik kende de wereld buiten de psychiatrie niet meer zo goed

Daarnaast volgde er telkens een nieuwe opname na ontslag. Meestal relatief snel na ontslag. Want ik kende de wereld buiten psychiatrie niet meer zo goed. Het leek alsof de wereld bij mij was blijven stilstaan. En ik kende enkel nog het leven in opname. En de wereld was plots zo’n drukke en wrede plek geworden. Alle prikkels kwamen op me af, heel goed voorbereid was ik niet. Met als gevolg dat ik me kort na ontslag meestal met een koffer vol angst en verdriet weer aanmeldde in het ziekenhuis. Want hoe moest ik in hemelsnaam leven zonder de ondersteuning van een psychiatrisch ziekenhuis? Een leven buiten psychiatrie?

En zo werd ik terug opgenomen, geen concreet plan. Gewoon doen wat er gevraagd werd. Zonder dat we wisten waar me dit zou brengen. De tijd gaf geen raad. Heel wat jaren van mijn leven gingen voorbij. En ik wachtte.

Wat zijn jouw ervaringen hiermee?

Wl je meer lezen van Julie, neem een kijkje op haar blog: https://soldaatvanporselein.home.blog/