Kim (48) is lerares en moeder van een dochter en zoon. 20 jaar geleden werd ze opgenomen met een psychose in de psychiatrie. Recent was opnieuw een opname nodig. ‘Maar wat is er veel veranderd!’ Lees hier Kims verhaal.

Mijn leven veranderde toen ik veertien was. Ervoor had ik alles mee: een uitblinker in de klas, sportief, … Ik kreeg toen met periodes problemen met slapen en voelde me “anders dan anders”, het gevoel dat ik niet meer bij mijn lichaam hoorde. Ik dacht dat ik gek aan het worden was en zweeg voor iedereen, zelfs mijn ouders en beste vriendinnen. Wel zagen zij dat ik van een extraverte tiener veranderde in een dromerig en zwijgzaam meisje.

Toen ik ging verder studeren aan de universiteit voelde ik me beter. Ik leerde mijn huidige man kennen en ook heel goede vrienden die nog steeds heel belangrijk zijn voor mij.

Tijdens mijn opname maakte ik vreselijke dingen mee

Ik behaalde zonder problemen mijn diploma en daarna trouwden we. Enkele jaren later werd onze zoon geboren en toen ging het helemaal mis! Ik kreeg mijn eerste psychose, mijn zoon Lars was pas 6 weken oud … Ik werd opgenomen en toen enkele jaren later onze dochter werd geboren, kreeg ik opnieuw een psychose. Daarna werd de diagnose van bipolaire stemmingsstoornis gesteld en kreeg ik medicatie voorgeschreven. Tijdens mijn opnames maakte ik vreselijke dingen mee: isoleercel gedurende meerdere dagen, een psychiater die niet met mij wilde praten en letterlijk van mij wegliep, te veel zware medicatie voorgeschreven, enz

Dan is het vele jaren heel goed gegaan met mij. Toch ging het vier jaar geleden opnieuw mis. Opnieuw werd ik opgenomen met een psychose. Misschien had het zo moeten zijn? Het was nu bijna twintig jaar later en er is zoveel veranderd in de psychiatrie!

Nu werd ik met respect behandeld

Nu werd ik met respect behandeld. Voor het eerst sprak de verpleging wat we konden doen om dit in de toekomst te vermijden. De psychiater die mij nu behandelt, heeft begrip voor mijn afkeer van teveel medicatie. Ze luistert naar mij en helpt me mezelf te begrijpen.

Mijn man is altijd bij mij gebleven, hiermee heb ik veel geluk gehad dat weet ik. Mijn kinderen schamen zich ook niet voor mij en hierdoor ervaar ik ook niets van een stigma. Een heel deel van mijn collega’s weten van mijn problemen en ik praat er ook over, al is dat niet met iedereen.

Ik besef dat ik geluk gehad heb

Ondertussen zijn alle psychische problemen weer naar de achtergrond geschoven en ik besef dat ik geluk heb gehad. Ik heb een warme familie die steeds klaar staat voor mij, een man en kinderen die heel veel van mij houden, ondanks alles. Een fijne job die ik met hart en ziel doe. Eigenlijk merk ik nu niets van mijn “ziekte”, ik heb weinig bijwerkingen en ik geniet van elke dag.

Misschien heb ik dat wel meer dan andere mensen nog geleerd: blij zijn met elke dag en genieten van elk moment als je je goed voelt!