Het enthousiasme om deel te nemen was dermate groot dat, een half uurtje vòòr aanvangstijd, de eerste deelnemer al inlogde. 80 andere deelnemers belden daarna druppelsgewijs aan de digitale deur. Camera’s aan/af, micro’s zoeken, geen beeld, geen klank, opnieuw inloggen… de rustige stem van Peter stelde iedereen gerust. Samen geraken we verder dan alleen, de toon was gezet.

PsychoseNet volgt vanop de eerste rij en blikt terug op een boeiende avond.

Via een online tool wordt in een woordenwolk duidelijk dat er een divers publiek meeluistert; psychologen, ervaringsdeskundigen en ergotherapeuten vormen het gros van de deelnemers. Maar ook studenten, sociaal werkers, een actrice… zijn vastberaden hun stem uit te brengen. Jasmine legt uit waarom en hoe ze met dit thema aan de slag gaat. Ze getuigt kort over haar moeilijk traject. Als hulpverlener in spé, stuit ze op stigma en onbegrip, wanneer ze open vertelt over haar eigen kwetsbaarheid. Bijgevolg zoekt Jasmine 3 jaar lang naar werk, zonder succes. Zelf ziet ze haar kwetsbaarheid als een kracht en wil ze vandaag resoluut dit thema onder de aandacht brengen. Peter Dierinck vraagt of hij het goed begrepen heeft, met de woorden…

…”de moed om uit te komen voor je eigen kwetsbaarheid, werd telkens bestraft in het zoeken naar een job?”

Ondertussen is iedereen mee en mogen de deelnemers via hun smartphone stemmen met ‘akkoord’ of ‘niet akkoord’ op een aantal stellingen:

1. Als hulpverlener mag je niet spreken over je eigen problemen, je moet altijd professioneel blijven.
2. Als ik ergens stage doe of begin te werken, dan durf ik open spreken over mijn kwetsbaarheden.
3. Een hulpverlener kan geen ervaringsdeskundige zijn.
4. Als je niet goed voor jezelf kan zorgen, kan je ook niet goed voor anderen zorgen.

De resultaten verschijnen netjes in percentages op het scherm. Met de eerste stelling is iedereen, digitaal, niet akkoord. Op 1 stem na, en dat wordt genuanceerd in de chat alsvolgt; ” je hart luchten is not done, je kwetsbaarheid tonen moet je zeker doen”. Bij stelling 2, viel het woord ‘vertrouwen’ meerdere malen. Deelnemers geven aan dat je over je kwetsbaarheden kan/mag spreken als er vertrouwen is, een veilige context! Met stelling 3 zijn de meesten mensen ‘niet akkoord’. “Let op, je moet voldoende hersteld zijn om er iets mee te doen”, kinkt het in de chat. Bij de laatste stelling is er wat verwarring rond de vraagstelling, de dubbele negatie. Ook hier zijn de meningen verdeeld en de chat verfijnt.

De chat scrolt op het scherm tegen een hoog tempo omhoog, mensen laten zich horen.

Na een kort intermezzo van Jasmine die haar project/onderzoek toelicht, wordt er verder gebrainstormd via de online tool Kahoot. Deze keer mogen de deelnemers ‘open’ vragen beantwoorden:

1. In welke mate zijn hulpverleners open over hun eigen kwetsbaarheid?
2. Wat is volgens jou de meerwaarde in het gebruik maken/delen van je eigen ervaring?
3. Wat zijn de valkuilen/aandachtspunten?
4. Hoe of op welke manier kan men ‘eigen ervaring’ inzetten in de hulpverlening?

Telkens verschijnen de antwoorden in verschillende vakjes, waarbij de kernwoorden oplichten. Vraag 1 vertelt dat stigma een niet te onderschatten boosdoener is. Men is weinig open, heeft angst om beoordeeld te worden binnen het team of door collega’s. Peter merkt terecht op dat een ervaringswerker er vaak voor zorgt, dat het team zelf meer open kan zijn. En dit sluit naadloos aan bij de antwoorden op vraag 2. De kernwoorden die daar verschijnen zijn vooral: de-stigmatisering, gelijkwaardigheid, herkenning en erkenning, drempelverlagend, taboe-doorbrekend en hoop! Een uurtje is zo om en Jasmine en Peter raken in tijdsnood. In de chat wordt duidelijk dat de deelnemers zin hebben om nog even door te gaan en de laatste vragen graag willen beantwoorden.

Wat zijn nu de valkuilen bij het inzetten van je eigen ervaring?

De antwoorden van vraag 3 nopen tot heel wat nuance. “Je eigen ervaring inzetten mag niet overheersend zijn, mag niet belastend zijn. Niet te snel invullen vanuit je eigen ervaring en let op voor rolvervaging en grensbewaking. Je eigen herstelproces in het oog houden en dus geen actuele worstelingen delen”, zijn uitspraken die duidelijk aangeven dat je hier best doordacht mee aan de slag gaat. De kern-antwoorden van vraag 4 leren, dat het over een zoektocht gaat. “Er is geen pasklaar antwoord”, bevestigt Jasmine. ‘Inspireren, checken, tips geven, hoop bieden, hulpbronnen aanboren en buikgevoel toelaten’, blijven hangen

Jasmine besluit dat de ‘kracht van de kwetsbare hulpverlener’ bespreekbaar moet worden gemaakt; in de maatschappij, in de verschillende opleidingen én in het werkveld. Peter eindigt tot slot met een woordje uitleg over de vorming Multilogem waarbij het samenbrengen van mensen centraal staat en de kracht van je kwetsbaar opstellen een onmiskenbare schakel is.

Bedankt Jasmine en Peter! Ook bedankt aan Freya Spillemaekers voor het beheren van de chat. Hoewel er maar 3 gezichten verschenen op het scherm, voelde het als een echt debat.

Voor bijkomende inlichtingen kan je een mail sturen naar Jasmine: jasmine.mezzofonte@hotmail.com.
De brochure waarin haar onderzoek staat neergeschreven kan je bestellen via dezelfde weg. Meer lezen kan op:

• Hulpverleners zijn mensen en mensen zijn kwetsbaar
• De hulpverlener en zijn kwetsbaarheid